دِشْداشه (پيراهن عربى بلند) را وارونه مى‌پوشيدم.

ميفرمودند: هر وقت به حمّام ميرفتم، حمّامى در پشت صندوق، اشياء و پولهاى واردين را ميگرفت و در موقع بيرون آمدن به آنها پس ميداد. يكروز من به حمّام رفتم و موقع ورود، خود حمّامى پشت صندوق بود و من پولهاى خود را به او دادم. چون بيرون آمدم و ميخواستم امانت را پس بگيرم، شاگرد حمّامى پشت صندوق نشسته بود. گفت: سيّد امانتى تو چقدر است؟!

گفتم: دو دينار. گفت: نه! اينجا فقط سه دينار است! گفتم: چرا مرا معطّل ميكنى؟! يك دينارش را براى خودت بردار و دو دينار مرا بده كه بروم؟! چون جريان را صاحب حمّام شنيد، از شاگردش پرسيد: چه خبر است؟!

گفت: اين سيّد ميگويد: من دو دينار دادم و اينجا سه دينار است. گفت: من خودم سه دينار را از او گرفتم؛ سه دينار را بده، سه دينار مال اوست. به حرفهاى اين سيّد هيچوقت گوش نكن كه غالباً گيج است و حالش خراب است!

آقاى حدّاد ميفرمودند: در آن لحظه من حالى داشتم كه نمى‌توانستم يك لحظه در آنجا درنگ كرده و با آنها گفتگو كنم، و اگر يكقدرى معطّل ميكردند، ميگذاشتم و مى‌آمدم.

ميفرمودند: در هر لحظه علومى از من ميگذرد بسيار عميق و بسيط و كلّى، و چون در لحظه ثانى بخواهم به يكى از آنها توجّه كنم مى‌بينم عجبا! فرسنگها دور شده است.

عسرت معيشت حضرت حدّاد در دوران فناء، وصف ناشدنى است‌

بارى، پس از چند روز توقّف در كاظمين عليهما السّلام در خدمت ايشان عازم كربلا شديم و در منزل ايشان وارد گرديديم. چون بواسطه توسعه شارع عبّاسيّه آن دَكّه كنار مسجد خراب، و به پياده رو خيابان افتاده بود و ايشان هم ديگر محلّى براى عبادت و خلوت نداشتند، و در منزل محقّر ايشان هم با كثرت عائله جاى عبادت و خلوت نبود، بناچار در آخر بن بست كوچه همان منزل،