754 كِلاهُما حَسَنٌ عِنْدى اسَرُّ بِهِ
لَكِنَّ أحْلاهُما ما وافَقَ النَّظَرا [1]
«گفتار خود او و از او سخن گفتن، هر دو براى من بهجت آور است؛ اين در صورتى است كه او غائب باشد، و آن در صورتيكه حاضر باشد.
هر دو تاى از آنها در نزد من نيكوست و بدانها مسرور مىشوم، وليكن شيرينترين آن دو گفتارى است كه با ديدارش موافق باشد
». چراغ روى ترا شمع گشت پروانه
مرا ز خال تو با حال خويش پروا نه
به بوى زلف تو گر جان به باد رفت چه شد
هزار جان گرامى فداى جانانه
خرد كه قيد مجانين عشق ميفرمود
به بوى سنبل زلف تو گشت ديوانه
به مژده جان به صبا داد شمع در نفسى
ز شمع روى تواش چون رسيد پروانه
مرا به دور لب دوست هست پيمانى
كه بر زبان نبرم جز حديث پيمانه
بر آتش رخ زيباى او به جاى سپند
به غير خال سياهش كه ديد به دانه
حديث مدرسه و خانقه مگوى كه باز
فتاده در سر حافظ هواى ميخانه [2]
اللَهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بارِكْ عَلَى سَيِّدِ الْمُرْسَلينَ وَ خاتَمِ النَّبيّينَ مُحَمَّدٍ، وَ عَلَى أخيهِ وَ وَصيِّهِ وَ صاحِبِ سِرِّهِ وَ لِوآئِهِ وَ وَزيرِهِ وَ وَلىِّ كُلِ
______________________________ [1] «ديوان ابن فارض مصرىّ» طبع بيروت (سنه 1384) ص
[2] «381 ديوان خواجه حافظ» طبع پژمان، ص 194، غزل