حضرت حدّاد ميفرمود: مراد از «مَا بَطَنَ» كشف اسرار إلهى است. يعنى هر عمل حرام و زشتى، بواسطه غيرت خداوندى است كه ممنوع شده است؛ چه زشتيهاى آشكارا و چه زشتيهاى پنهان. زشتيهاى آشكارا عبارت است از جميع قبائح و وقائح ظاهريّه، و زشتيهاى پنهان عبارت است از جميع قبائح و وقائح باطنيّه از اخلاق و عقائد و ملكات سوء؛ و از جمله آنها بلكه از أعظمشان كشف سرّ خداوند ميباشد.

نقل حدّاد قول رسول خدا را: من از پنج كار اطفال خوشم مى‌آيد، و تفسير آن‌

ميفرمودند: چقدر من از اين كلام رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلّم خوشحال مى‌شوم و هر وقت ياد آن ميكنم حالت ابتهاج و مسرّت به من دست ميدهد، آنجا كه فرموده است:

إنِّى أُحِبُّ مِنَ الصِّبْيَانِ خَمْسَةَ خِصَالٍ: الاوَّلُ أَنَّهُمُ الْبَاكُونَ؛ الثَّانِى عَلَى التُّرَابِ يَجْتَمِعُونَ؛ الثَّالِثُ يَخْتَصِمُونَ مِنْ غَيْرِ حِقْدٍ؛ الرَّابِعُ لَا يَدَّخِرُونَ لِغَدٍ؛ الْخَامِسُ يُعَمِّرُونَ ثُمَّ يُخَرِّبُونَ.

[1]

«من پنج كار اطفال را دوست دارم: اوّل آنكه پيوسته گريانند؛ دوّم آنكه برسر خاك گِرد مى‌آيند؛ سوّم آنكه بدون حقد و كينه با هم دعوا مى‌كنند؛ چهارم آنكه براى فردا چيزى را ذخيره نمى‌نمايند؛ پنجم آنكه خانه مى‌سازند و سپس آنرا بدست خودشان خراب مى‌كنند.»

مراد آنستكه: اطفال چون به فطرت نزديكترند، يعنى به توحيد نزديكترند؛ أنانيّت پوچ و استكبار واهى و شخصيّت مجازى در ميانشان نيست. فلهذا چون خنده غفلت انگيز، و عمارتهاى بهجت آميز، و كينه‌هاى بى اساس امّا ريشه دار، و ذخيره كردن اموال و انباشتن بر اساس وَهم و پندار، و اتّكاى به دنيا و دلبستگى بدان، در ميان ايشان وجود ندارد يعنى همه بالفِطرَه اهل توحيد

______________________________ [1] كتاب «زَهْرُ الرَّبيع» سيّد نعمت الله جزائرى، طبع سنگى، ص 259