معروف قلب. آن طبيب پس از معاينات دقيق و بسيار ميگويد: قلب اين سيّد مدّتهاى مديد در تحت فشار و ضَغْط شديدى بوده است. چرا بايد اينچنين باشد؟!

آن رفيق همراه ميگويد: آقاى دكتر! اين سيّد از تجّار و مَلّاكين معروف است و اموال بى حسابى اندوخته بود، ليكن توده‌اى‌ها (شيوعى) كه مسلّط شدند و اموال او را گرفتند، از غصّه آن اموال از دست رفته به چنين روزگار افتاده است.

دكتر ميگويد: اى سيّد! غصّه نخور! دنيا اينقدر هم اهمّيّت ندارد كه انسان بواسطه از دست رفتن اموالش سلامتى خود را تباه كند و قلبش را به چنين حالى بيفكند. شما كه الحمد للّه سيّد هستى و عمر درازى خدا به شما داده است، چند روزى هم مالت تلف شود غصّه ندارد. برنده همراه كه جناب صديق ارجمند حاجّ عبد الجليل مُحيى بوده است، سپس به رفقا گفته است: اين حرفها را كه من زدم و آقاى حدّاد براى معاينه خوابيده بود و دكتر هم چنين و چنان مى‌گفت، آقاى حدّاد همه را گوش ميكردند و ابداً سخنى نگفتند. فقط در وقت مراجعت به دكتر گفتند: از نصايح مشفقانه شما تشكّر داريم‌

كلام حدّاد در عقوبت الهيّه إفشاء اسرار الهيّه‌

آقاى حاج سيّد هاشم پيوسته به كتمان سرّ و عدم ابراز واقعه و يا مطلبى اصرار داشتند، ولى در اين أسفار اخيره بيشتر بود؛ و صريحاً ميفرمودند: ابراز و اظهار مطالب غيبى براى شخص ناوارد، از اقبح قبائح پيش خداوند محسوب ميگردد. زيرا كه از أسرار الهى است، و خداوند غيور است و دوست ندارد سرّش فاش شود. سرِّ درون حرم بايد در داخل حرم باشد. در خارج از حرم زشت و ناپسند است.

كلام حدّاد: عذاب إفشاء سرّ، استدراج است‌

بنابر اين غيرت خداوندى، هر كس سرّ خدا را فاش كند خداوند در مقام معارضه بر مى‌خيزد و او را ساقط ميكند، و از حرم بيرون مى‌راند. و اخراج از حرم بزرگترين عذابى است كه براى سالك متصوَّر است.