87 به چار ميخ طبيعت بدوخته محكم‌

به حبس شش جهت كون مبتلا مانده‌

هر آنكه ديد مرا گفت در چنين حالت‌

ببين ببين ز كجا آمده كجا مانده‌

شب است و راه بيابان و من ز قافله دور

غريب و عاجز و مسكين، ضعيف و وامانده‌

كجاست پرتو حسنت كه رهنما گردد

كه هست جان من از راه و رهنما مانده‌

شده ز دورى خورشيد مغربىّ حقير

به سان ذرّه سرگشته در هوا مانده [1]

: كس نيست كزو به سوى تو راهى نيست‌

بى هستى او سنگ و گِل و كاهى نيست‌

يك ذرّه ز ذرّات جهان نتوان يافت‌

كاندر دل او ز مهر تو ماهى نيست [2]

تا من ز عدم سوى وجود آمده‌ام‌

از بهر تشهّد به شهود آمده‌ام‌

تا من ز قيام در قعود آمده‌ام‌

در پيش رخ تو در سجود آمده‌ام [3]

تو مست خودىّ و ما همه مست به تو

تو هست خودىّ و ما همه هست به تو

تا نسبت ما به تو بود از همه روى‌

داديم ازين سبب همه دست به تو [4]