كه أهمِّ از آن بسيار موجود است و دست ما بدان نرسيده است.

قبل از تشرّف حقير به نجف اشرف، پس از فوت مرحوم والد كه مدّت قليلى ناچار براى اصلاح و تنظيم امورشان مجبور بودم در طهران درنگ كنم، در نزد يكى از خويشاوندان سَببى: مرحوم آقا ميرزا أبو تراب عرفان كه حقّاً مردى دانشمند بود و در جَفْر و رَمْل خودش محقّق و صاحب تأليف بود و مى‌گفت: در جفر كتابى نوشته‌ام به قدر شرح لمعه، قريب يك ماه علم رَمْل را خواندم و جزواتى هم نوشتم.

و آن مرحوم هم بقدرى به حقير علاقه‌مند شده بود كه دست برنميداشت، و چون اولاد ذكور نداشت ميخواست در آخر عمرى علومش را به حقير بياموزد. ولى حقير حسّ كردم كه علاوه بر تضييع وقت، براى بنده ايجاد كدورت روحى مى‌نمود. بنابراين آن درس را ترك نمودم، و هر چه زودتر امور را اصلاح و براى عتبه بوسى باب علم به نجف اشرف مشرّف شدم.

استادمان حضرت علّامه طباطبائى از اين علوم آگاه بودند، ولى بنده نديدم در جائى إعمال كنند.

حضرت آقا حاج سيّد هاشم در ترتيب جداول بالاخصّ كيفيّت جدول صد در صد، و يا سائر جداول كه ابتدايش پنج در پنج است- نه تنها چهار در چهار- مهارتى بسزا داشتند، و به حقير هم كيفيّت پر كردن مربّعات را تعليم فرمودند و اضافه كردند كه: اين مربّعات مؤثّر است ولى در هر حال بايد اثر را از خدا دانست و از او منقطع نشد؛ و سپردن امر در هر حال به دست حقّ تعالى بطوريكه او مدير و مدبِّر امر انسان شود، غايت مطلوب است.

اكتشافات محيى الدّين عربى با علم حروف، راجع به بعضى از امور غيبيّه‌

مُحيى الدّين عربىّ، و محقّق فيض كاشانى، و شيخ بَهاء الدّين عامِلىّ در اين فنّ از سرآمدان روزگار بوده‌اند.

محدّث نيشابورى در ترجمه احوال محيى الدّين از جمله ميگويد: وى‌