باب معرفت خدا را براى أنام، و انحصار آنرا براى امامان، و لزوم ركن رابع كه غايت سير بشر غير معصوم به معرفت اوست؛ نتيجه و ثمره‌اش چنين و چنان شد كه او را مجبور و مضطرّ مى‌نمايد تا پس از آنهمه مدائح و محامد، عنان قلم را باز به سوى تقبيح و تشنيع شيخيّه و پيروانشان و خود شيخ أحسائى برگرداند، و وى را مانند عُلوج ثلاثه كه پس از عروج حضرت مسيح آئين او را خراب و فاسد كردند معرّفى كند.

لازمه پيمودن طريقه ضدّ عرفان، مَدسوس دانستن آثار عظيمه مذهب است‌

اينست نتيجه مبارزه و مخاصمه با عرفان، يعنى قطع رابطه بشر با ذات حضرت حقّ سبحانه و تعالى و مستقلّ نگريستن أسماء و صفات كلّيّه و جزئيّه و بطور كلّى هر يك از مخلوقات را در مقام و منزلت خود.

و ديديم چنان گرفتار أوهام و خيالات در پيمودن مسير ضدّ عرفان شد كه ناچار شد مانند آدم سرگشته و كلاف پيچيده به أعيان مذهب همچون مُفَضَّل بن عُمَر و جابر بن يزيد و فَضْل بن شاذان و شيخ طوسى و سيّد ابن طاووس و من شابههم جسارت كند، و روايات وارده در كتبشان را كه در فضائل أهل بيت عليهم السّلام است مدسوس و مخشوش و مخدوش قلمداد نمايد. و با همين كلمات مختصر چنان اصل و بنياد تشيّع را در هم بكوبد كه انسان شكّ كند: اين كلام واقعاً از اوست يا از مثل ابن تيميّه‌اى كه كمر بر هدم اصول و فروع تشيّع بسته است، و در كتاب «منهاج السُّنَّة» خويش پيوسته از روافض به «لعَنهُم اللَه» ياد ميكند، و از رئيسشان آية الله علّامه حِلّى به «قالَ الرّافِضىُّ خَذَلَهُ اللَهُ!؟»

گفتار علّامه أمينى در ترجمه شاعر غدير: حافظ رجب برسىّ‌

امّا خوشوقتيم كه خامه تواناى زنده كننده بنياد مذهب، علّامه أمينى در كتاب ارزشمند و ذيقيمت خود، از روى اين موضوع عبور ننموده بلكه توقّف و درنگ كرده، و در ترجمه حافظ رَجَب بُرسىّ حقّ مطلب را أدا فرموده است؛ جَزاهُ اللهُ عَنِ الإسْلامِ وَ القُرْءَانِ وَ النَّبىِّ وَ الْعِتْرَةِ خَيْرًا.

أمينى پس از ذكر يك غديريّه از او، در مقام معرّفى و ترجمه احوال وى‌