ذكر مى‌نموده‌اند. از جمله ميفرموده‌اند: در تمثيل و بيان اصالت عشق و تَيَمان و محبّت خداوندى، حافظ ميگويد

و همين محبّت و عشق را ابن فارض بدين عبارت بازگو ميكند كه‌

يعنى «عشق و مستى من از شراب او، پيش از خلقت و ايجاد من است؛ و همينطور إلى الأبَد باقى خواهد ماند اگرچه استخوانم بپوسد.»

حافظ ابتداى عشق را بَدْوِ خلقت مادّى و طبيعى گرفته، و انتهايش را مرگ طبيعى ميداند. امّا ابن فارض ابتدايش را قبل از خلقت (به هزاران و هزاران سال) كه تا بى نهايت پس از خلقت باقى خواهد ماند ميداند.

و حقّاً ابن فارض در اين بيت معنى تجرّد از زمان و مكان را براى نفس آدمى، و ابديّت و ازليّت را براى وى در سير مدارج نزول و صعود، در اين نكته گنجانيده است كه شعر حافظ بدين ذِروه نرسيده است.

ابن فارض در بيت پس از اين بيت ميگويد

ظَلْم با فتحه ظاء به معنى آب دهان است؛ و معنى اين بيت اينطور مى‌شود

______________________________ [1] «: ديوان حافظ» با تصحيح دكتر رشيد عيوضى و دكتر اكبر بهروز، ص‌

[2] «532 ديوان ابن فارض» طبع دار صادر- دار بيروت (سنه 1382) ميميّه، ص 143، سطر 35