گفتار محيى الدّين در فصّ داودىّ، طبق عقيده سنّت است‌

أقول: محيى الدّين در «فُصوص الحكم» در فَصّ داودى عبارتى دارد كه مفادش عدم تنصيص رسول الله به خلافت أحدى بعد از خودش مى‌باشد. او ميگويد:

وَ كَذَلِكَ أخْذُ الْخَليفَةِ عَنِ اللَهِ عَيْنُ ما أخَذَهُ مِنْهُ الرَّسولُ. فَنَقولُ فيهِ بِلِسانِ الكَشْفِ: خَليفَةُ اللَهِ، وَ بِلِسانِ الظّاهِرِ: خَليفَةُ رَسولِ اللَهِ.

وَ لِهَذا ماتَ رَسولُ اللَهِ صَلَّى اللَهُ عَلَيْهِ وَ ءَالِهِ وَ سَلَّمَ وَ ما نَصَّ بِخِلافَتِهِ عَنهُ إلَى أحَدٍ وَ لا عَيَّنَهُ، لِعِلْمِهِ أنَّ فى امَّتِهِ مَن يَأْخُذُ الْخِلافَةَ عَن رَبِّهِ؛ فَيَكونُ خَليفَةً عَنِ اللَهِ مَعَ الْمُوافَقَةِ فى الْحُكْمِ الْمَشْروعِ. فَلَمّا عَلِمَ ذلِكَ رَسولُ اللَهِ صَلَّى اللَهُ عَلَيْهِ وَ ءَالِهِ وَ سَلَّمَ لَمْ يَحْجُرِ [1] الامْرَ. [2]

«و همچنين آنچه را كه خليفه از خدا اخذ ميكند، عين آن چيزى است كه رسول خدا از خدا اخذ كرده است. بنابراين ما با اصطلاح و زبان كشف ميگوئيم: خليفه خدا؛ وليكن با اصطلاح و زبان ظاهر ميگوئيم: خليفه رسول خدا.

و به همين سبب بود كه رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلّم از دنيا رفت و نصّى از خود براى خلافت پس از خودش براى كسى بجاى نگذاشت، و خليفه‌اى را تعيين نكرد؛ به جهت آنكه ميدانست در ميان امّت او كسى هست كه خلافت را از پروردگارش اخذ مى‌نمايد؛ و در اين فرض در صورتيكه حكمش موافق حكم مشروع باشد، او خليفه از جانب خدا ميباشد.

و بر اين اساس چون رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلّم اين مطلب را

______________________________ [1] حَجَرَه يَحْجُره حجْرًا و حجْرانًا (بتثليث الحاء فى المصدرَين): مَنَعه. حَجَر علَيه القاضى: مَنَعه عن التّصرّفِ بِمالِه. و- (حَجْرًا و مَحْجَرًا) علَيه الامرَ: حَرَّمه‌

[2] «. فصوص الحكم» ص 163؛ «شرح فُصوص الحكم» قيصرىّ، طبع سنگى، ص‌