خير، اينك كه ايّام زيارتى مخصوصه نيمه شعبان است پياده با ما به كربلا مشرّف شويد! اين كار را كسى نمى‌فهمد؛ تازه اگر هم بفهمد، مثل آن عمل سرو صدا ايجاد نمى‌كند و عواقب وخيم روحى براى شما ندارد.

زيارت پياده به كربلا در نيمه شعبان 1376 هجريّه قمريّه‌

آن مرد محترم اين سخن را پذيرفت و آماده سفر پياده براى كربلا شد. اين سفر صبح روز دوازدهم شهر شعبان المعظّم سنه يكهزار و سيصد و هفتاد و شش هجريّه قمريّه بود كه سه روز و دو شب بطول انجاميد و ما در عصر روز چهاردهم به كربلاى معلّى وارد شديم.

البتّه اين سفر پياده براى مردى كه از كارهاى سخت طلبگى به دور است و ناز پرورده و متنعّم بوده است چه بسا مشكل بود؛ ولى از آنجائى كه حقيقةً از محبّين و شيعيان و مواليان است، لهذا نه تنها اين راه صعب را همگام با سائر رفقا پيمود، بلكه از عشق و شوريدگى خاصّى برخوردار بود، و بسيار در راه گريه ميكرد، و با خود اين غزل حافظ عليه الرّحمه را زمزمه مى‌نمود:

و برخى اوقات قدرى از رفقا فاصله ميگرفت تا بيشتر به خود مشغول‌

[1] -«

ديوان خواجه حافظ» تصحيح پژمان، ص 5، غزل شماره 9