[5]. الشَّعَثُ: الامرُ؛ و لمَّ اللهُ به شَعَثَهم: جَمع به
أمرَهم
[6]. شَعَبَ شَعْبًا الشّىءَ: جمعَه. و الشَعْبُ: الجمعُ. و
الصّدعُ: التّفرّقُ. و معنى وَ يَشْعَبُ بِهِ الصَّدْعَ اين مىشود كه بواسطه او
تفرقه را تبديل به جمعيّت ميكند
و در شرح اين عبارت، مرحوم مجلسى در «مرءَاة العقول» طبع حروفى، ج
3، ص 350 اشكال كرده است كه: ولادت حضرت رضا 7 در سنه وفات حضرت صادق
7 است (ولادت حضرت رضا 11 ذو القعده 148، و وفات حضرت صادق 25 شوّال
148) و بنابراين يا بايد گفت: فقالَ لَه، لفظ أبى ندارد چنانچه در بعضى از نسخ
اينطور است، و در اينصورت سائل، سليط نبوده است بلكه سائل يزيد و يا مَن رَوى عَن
يَزيد بوده و مسؤول نيز حضرت أبا ابراهيم بودهاند نه حضرت صادق 7. و
امّا در نسخههائى كه در آن لفظ أبى آمده اين توجيه صحيح نيست و بايد بگوئيم كه:
سائل سليط و مسؤول حضرت أبا ابراهيم بوده ليكن بعد از گذشتن چند سال از اين
ملاقات. و امّا در روايت وارده در «عيون» بدين لفظ آمده است كه: