اسم الکتاب : روح مجرد (يادنامه موحد عظيم و عارف كبير حاج سيد هاشم موسوى حداد) المؤلف : حسينى طهرانى، سید محمد حسين الجزء : 1 صفحة : 188
«و بندگانى كه به خداوند رحمن نسبت دارند،
كسانى ميباشند كه در روى زمين به نرمى و آرامى و سبكى راه ميروند، و در وقتيكه
مردمان جاهل با ايشان مخاطبه و مواجهه داشته باشند، با مسالمت و سلامتى در
ميگذرند.»
«و كسانى ميباشند كه در محلّهاى باطل و ناحقّ حضور بهم نميرسانند. و
چون عبور و مرورشان به امر لغو و بيهوده و غلط بيفتد، بزرگوارانه و كريمانه عبور و
مرور مىكنند.»
ما در قرآن مجيد داريم كه: لَنْ تَنالُوا
الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ.[2]
«شما هيچگاه به نيكى و خوبى نخواهيد رسيد مگر آن وقتيكه از آنچه را
كه دوست ميداريد، در سبيل وصول بدان نيكى انفاق كنيد!» رسيدن به لقاى أحديّت و
مشاهده جمال و جلال أزلى كه بهترين اقسام بِرّ و نيكوئى است، البتّه و البتّه
ميسور نخواهد شد مگر آنكه در راه وصول بدين هدف أعلى و مقصد أسنى، سالك راه خدا از
آنچه را كه دوست دارد صرف نظر كند و انفاق نمايد.
دعوا كردن و شتم و ناسزا دادنِ ناسزاگو و شَتّام و سَبّاب، از غرائز
طبيعى انسان است. طبعاً هر كس ميخواهد حقّ خود را اثبات كند، و در مقام سزا و
پاداش دشنام دهنده بر آيد؛ وليكن اين خواستها همه ناشى از ميول نفسانيّه است، و تا
انسان از ميل نفس و آثار نفس نگذرد به ماوراء نفس نخواهد رسيد. تجرّد از هوى و
هوس، تجرّد از ميول نفسانيّه است؛ و با اصرار و ابرام در مشتهيات نفسانيّه و لذائذ
طبيعيّه و انغمار در شهوات حيوانيّه و أوهام شيطانيّه و غضبهاى سَبُعيّه، محال
است انسان به مقام تجرّد برسد