[حكايت توبه كردن جوان كفن‌دزد]

در «تفسير صافى» در شأن نزول آيه مباركه:

وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ ...[1]

[ «و آنها كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مى‌افتند و براى گناهان خود، طلب آمرزش مى‌كنند و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟ ...»]

از «مجالس صدوق»[2]، روايت كرده از حضرت صادق 7 كه معاذ بن جبل داخل شد خدمت حضرت رسالت‌پناه صلّى اللّه عليه و اله، باكيا[3] و سلام عرض كرد و جواب شنيد، [پيامبر] فرمودند: چرا گريه مى‌كنى؟ عرض كرد: يا رسول اللّه، دم در، جوانى هست خوش‌صورت و رنگ خوب، چنان بر جوانى خودش گريه مى‌كند كه مثل زن پسر مرده و مى‌خواهد به حضور مبارك مشرّف بشود؛ فرمودند: بياور آن جوان را؛ معاذ رفت و جوان را حاضر كرد؛ پس [جوان‌] سلام عرض كرد، حضرت جواب فرمودند، سپس فرمودند كه چه چيز تو را سبب گريه شده است؟

عرض كرد: چطور گريه نكنم كه گناه‌هايى را مرتكب شده‌ام كه اگر خداوند عالم مرا به بعضى از آنها اخذ نمايد مرا داخل جهنّم مى‌كند و من چنين مى‌بينم كه به زودى مرا اخذ خواهد فرمود و ابدا اين گناهان را نخواهد بخشيد.!

[1] - سوره آل عمران( 3)، آيه 135.

[2] -« أمالى شيخ صدوق»، ص 96، مجلس 11، حديث 76.

[3] - گريان.