هدايت از براى طالبان و سالكان بر پاى داشته.

(آن) چنانكه تحصيل علم و معرفت راهى است به خدا، همچنين زهد و عبادت نيز راهيست به جناب كبرياء، اگر چه هر يك به ديگرى محتاج است.

اما چون همه كس را جمع بين الكمالين، به كمال ميسر نيست، طالب حق و سالك راه حق، اكتفا به هر كدام از اين دو طريق كه مناسب حال او باشد، با مقدار ضرورى از ديگرى مى‌نمايد، و به يكى از اين دو فرقه ملحق مى‌گردد، چرا كه همه كس به يك راه نمى‌تواند رفت، و هر بارى را هر كسى بر نمى‌تواند داشت «طعمه هر مرغكى انجير نيست».

اهل علم، رياضات نفسانيه مى‌كشند به فكر و تعلّم و خشوع، و اهل زهد رياضات بدنيه مى‌كشند به ذكر و تهجد وجوع، آن طلب كار اوست و اين را نيز روى عجز و نياز بدوست «كه بدين در همه را پشت عبادت خم ازوست»، «لِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ»[1].

ليكن اهل علم، اگر به علم خود منتفع شوند، فاضل‌تراند از اهل عبادت. در كافى از حضرت امام محمد باقر- 7- روايت كرده كه فرمود «عالمى كه به علم خود منتفع شود فاضل‌تر است از هفتاد هزار عبادت كننده»[2]

و آيات قرآنيه و احاديث در اين باب بسيار است، و صاحب زهد و عبادت اگر قدرى وافر از علم تحصيل كرده باشد، و اخلاص نيتى داشته، گاه باشد

[1] - بقره/ 148.

[2] - الكافى ج 1 ص 33.