گهى از رو سياهى رو به ديوار

گهى از سرخ روئى بر سر دار

گهى اندر سماع شوق جانان‌

شده بى‌پا و سر چون چرخ گردان‌

به هر نغمه كه از مطرب شنيده‌

بدو و جدى از آن عالم رسيده‌

سماع جان نه آخر صوت و حرف است‌

كه در هر پرده‌اى سرّى شگرف است‌

ز سر بيرون كشيد دلق ده تو[1]

مجرد گشته از هر رنگ و هر بو

فرو شسته بدان صاف مروّق‌[2]

همه رنگ سياه و سرخ و ازرق‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)