وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمانِكُمْ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ»[1].

و در حديث نبوى وارد شده «الا لا ترجعن بعدى كفارا يضرب بعضكم رقاب بعض»[2] و امثال اين اخبار.

پس هر كه دعوت حق در همه چيز به او رسيده باشد و فهميد، از جهالت رست و اگر به همه گرويد از جحود رست، و اگر به همه از براى خدا گرويد و به دل اعتقاد كرده از نفاق رست، و اگر به همه ايمان آورد، به زبان نيز به همه اعتراف نمود و حق را در هيچ ايمان امرى پنهان نكرد از جهودى رست، و اگر به همه از روى علم و بصيرت گرويد و راست فهميده و درست فهمايند از ضلالت رست و اگر به همه كردنيها و ناكردنيها تن در داد و امتثال نمود، از فسق و عصيان خلاص شد و مؤمن صادق صالح خالص بدر آمد و پسنديده خداى عز و جل شد كه‌ «أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ»[3].

و الحمد للّه رب العالمين و الصلوة على محمد و آله الطاهرين.

[1] - آل عمران/ 106.

[2] - صحيح البخارى ج 9 ص 63، طبقات الكبرى ج 2 ص 184 186 البيان و التبيين ج 3 ص 23 مسند احمد ج 2 ص 85، 87، ج 4 ص 76، 329، 351، 363، 366.

[3] - زمر/ 3.