حياة القلوب ونور الأبصار من العمى، وقوة الأبدان من الضعف، وينزل الله حامله منازل الأبرار، وتمنحه مجالسة الأخيار فى الدنيا والآخرة، بالعلم يطاع الله ويعبد، وبالعلم يعرف الله ويوحد، وبالعلم توصل الأرحام وبه يعرف الحلال والحرام، والعلم أمام العقل، والعقل تابعه، يلهمه الله السعداء ويحرمه الأشقياء[1].

امير مؤمنان على بن ابى‌طالب 7 مى‌فرمايد: دانش را فرا گيريد؛ زيرا ياد گرفتن مسائل لازم، نيكى است، تحقيق وكاوش در علم تسبيح و بحث وگفتگوى از آن جهاد است. ياد دادن به كسى كه نمى‌داند صدقه در راه خداست، دانش انيس انسان، به هنگام وحشت و رفيق آدمى به وقت تنهايى است. علم اسلحه انسان عليه دشمنان و زينت دوستان است.

خدا به وسيله دانش، گروهى را به مقامات عالى رسانده و آنان را در برنامه‌هاى خير، پيشواى ديگران قرار مى‌دهد. اعمال دانشمندان مورد نظر ديگران است و آثار آگاهان قابل پيروى است. ملائكه در دوستى با دانشمندان راغبند و وقتى عالمان به نماز مى‌ايستند، ملائكه بال و پر خود را به بدن آنان مى‌كشند؛ زيرا دانش حيات دل‌هاست. براى اجراى دستورهاى حق علم، مايه روشنى ديدگان دل از كورى است و قدرت بدنها از ضعف و ناتوانى در عمل است. خدا دانشمندان را در جايگاه ابرار و نيكان بندگانش قرار مى‌دهد و در دنيا و آخرت همنشينى با خوبان را به آنان عطا مى‌نمايد. آرى، در سايه دانش، خدا اطاعت و عبادت مى‌شود و از بركت علم خداى بزرگ شناخته شده و انسان به توحيد واقعى مى‌رسد. از منافع علم صله رحم است و به واسط آن‌

[1] -بحار الأنوار: 1/ 166، باب 1، حديث 7؛ تحف العقول: 28، ذكره 6 العلم والعقل والجهل.