مى‌دهند، تا وقتى كه به دروازه عالم پس از مرگ برسند، آن‌گاه كه خطاب:

[ألا تخافوا و لا تحزنوا و أبشروا بالجنة التي كنتم توعدون‌][1].

مترسيد و اندوهگين نباشيد و شما را به بهشتى كه وعده مى‌دادند، بشارت باد.

و [يا أيتها النفس المطمئنة\* ارجعي إلى ربك راضية مرضية][2].

اى جان آرام گرفته و اطمينان يافته!\* به سوى پروردگارت در حالى كه از او خشنودى و او هم از تو خشنود است، باز گرد.

به آنان برسد و سراسر خشيت آنان و ترس ايشان مبدل به حالت امن گردد و با اتصال به مقام حضرت دوست، از احساس نقص همه جانبه خود درآيند.

راستى اولياى الهى نسبت به خود چه نظرى دارند؟ آرى، انسان كه از بسيارى از موجودات برتر است، هر مقدار به فقر و ندارى، نياز و احتياج ولاشيئيت خود بيشتر آگاه شود، عظمت و بزرگى، جلال و جمال دوست در خانه دلش بيشتر تجلى مى‌كند و هرچه تجلى جمال معشوق در دل عاشق بيشتر شود و عاشق به بزرگى معشوق واقف و به ذلت و حقارت خود در برابر او آگاه گردد، خشيت بيشترى او را مى‌گيرد و با اين مركب روحى به حركت بيشترى ادامه داده و براى برطرف نمودن ذلت و حقارت خود، با نزديك‌كردن خويش به دوست، فعاليت چشم‌گيرترى مى‌كند.

[1] -فصلت( 41): 30.

[2] -فجر( 89): 27- 28.