اين راه متوقف مى‌سازد.

ادله فراوان از نقل و عقل در دست داريم كه آنان كه از نظر خلقت تكوينى ناقص به دنيا مى‌آيند، يا بدون اختيار براى آن‌ها نقصى در اين زندگانى خواه از نظر عضلانى و خواه از نظر قواى درونى ايجاد مى‌شود، مورد رحمت و لطف الهى قرار خواهند گرفت.

در «جامع الصغير»[1] از رسول حق 6 روايت شده:

از دست دادن چشم و يا گوش موجب بخشوده شدن گناهان است و هر چيزى كه از بدن ناقص شود به همين منوال موجب لطف و عنايت خداوندى خواهد بود.

روشن است كه ملاك دورى و نزديكى به خداوند از نظر نقص و كمال مربوط به توانايى و اختيار است، خواه آن نقص و كمال مربوط به خرد بوده باشد و خواه به اجزاى بدن.

به طور كلى هر كس كه بتواند در تكميل خود بكوشد و خويش را از نقص رهايى دهد، اين شخص در زندگانى موفق شده است، ولى اگر به جهت هوى و هوس، يا تنبلى و مسامحه اقدام به رفع يا دفع نقص ننمايد او ملعون است، خواه نقص مربوط به عقل و خرد باشد و خواه مربوط به مركب مادى‌[2]».

كسى كه در مقام به دست آوردن رشد و كمال برآيد و اين راه را تا سر منزل مقصود بپيمايد به معدن نور متصل مى‌شود، چنان چه رسول خدا 6 فرموده است:

اتقوا فراسة المؤمن فانه ينظر بنورالله‌[3].

«از بينايى درون مؤمن بپرهيزيد؛ زيرا او با نور خدايى مى‌نگرد».

[1] -جامع الصغير: 2/ 19.

[2] -تفسير و نقد و تحليل مثنوى: 4/ 150.

[3] -سفينة البحار: 1/ 356.