اختيار خودم انتخاب مى‌كنم، اى كاش مرا نمى‌زاييد و در دامنش تربيتم نمى‌كرد.

آرزويم اين است كه بدانم، آيا مرا اهل سعادت قرار داده‌اى و براى رسيدن به قرب جوارت انتخاب كرده‌اى تا چشمم روشن شود و روحم آرام گيرد؟ آيا چهره‌هايى كه در برابر بزرگيت به خاك مزلت ساييده شده، درمحشر سياه و بى‌آبرو مى‌كنى؟ يا زبان‌هايى كه به مدح و ثنايت باز بود لال مى‌گردانى؟ يا دل‌هاى پر از محبت را مهر كرده و از لطفت محروم مى‌نمايى؟ يا گوش‌هايى كه از شنيدن برنامه‌هايت به خاطر ارادتى كه به تو داشت لذت مى‌برد از كار مى‌اندازى؟ يا دست‌هايى كه به آرزو به پيشگاهت بلند مى‌شد و اميد عنايت از تو داشت مى‌بندى؟ يا قدم‌هايى كه سعى در عبادت تو مى‌كرد، به عذاب دچار مى‌كنى؟

پروردگارا! درهاى رحمتت را به روى بندگان غرق در توحيدت مبند و مشتاقان لقاى حضرتت را از خود محروم منماى.

خدايا! روانى كه به توحيد تو عزيزم كرد، چگونه به خوارى هجرانت ذليل مى‌كنى و درونى كه به عشقت گره زدم، چگونه به آتش جهنم مى‌سوزانى؟

خداوندا! از رنج غضبت پناهم ده اى حنان و منان! اى رحيم و رحمان! اى جبار و قهار! اى غفار و ستار! با رحمت و عنايتت مرا از عذاب دوزخ برهان و از رسوايى ننگ نجاتم بده.

خداوندا! خوبان از بدان نزد تو امتياز دارند، احوال دگرگون شد، برنامه‌هاى تكان دهنده ايجاد فزع و وحشت كرد، نيكان به تو نزديك شدند و بدان از تو دور گشتند، هركسى به جزاى عملش مى‌رسد و در نزد تو، به كسى ظلم نمى‌شود[1].

[1] -مفاتيح الجنان: 119، مناجات الخائفين.