راستى مگر منشأ عزت و كمال غير و علت عظمت و شخصيت ديگران ما هستيم، مگر انسان در ايجاد قدرت و قوت و مروت و مكنت و عزت و ذلت ديگران علت تامه است؟

منشأ اين ترس جهل به قضا و قدر الهى و جهل به لطف و عنايت و مرحمت خداوند به بندگان است.

خداى بزرگ نسبت به همه شؤون موجودات و به خصوص انسان خداى كريمى است كه فيض اقدس و لطف مقدسش، اقتضا كرده كه هر ذره‌اى از ذرات عالم را به كمال لايق او برساند و او را به هدفى كه به خاطر آن او را آفريده برساند و در اين زمينه كليه موجودات عالم و به خصوص بنى‌آدم را غرق در قوانين لازم اعم از تكوين و تشريع نموده و هريك را به تناسب اتصالشان به آن قوانين براى رسيدن به كمال مطلوب كمك مى‌دهد و احدى قدرت بر تغيير و تبديل سنت‌هاى حتميه الهى ندارد.

چه بسيار مردمى كه براى تربيت فرزندان خود رنج فراوان بردند، اما آنان بسوء اختيار خود پذيراى سعادت نشدند، چه بسيار ثروتمندانى كه براى راحت اهل و عيال خود پس از خود ثروت بيكران نهادند، ولى آن ثروت در مدت كوتاهى از دست بازماندگان رفت و همه را گداى راه‌نشين كرد!!

چه بسا فرزندانى كه از سايه لطف پدر و مادر محروم شدند و كم‌ترين مالى هم براى آنان نماند، در عين حال به خاطر حس اختيار و به كار بردن انديشه و اتصال به مقررات پاك الهى، از نظر تربيت به بهترين مدارج آدميت رسيده و در سايه سعى و كوشش خود ثروتى به دست آورده، آن را با خداى مهربان معامله كردند.

چه بسا يتيمانى كه ترقى مادى و معنوى آنان، با كودكانى كه در دامن محبت پدران و مادران و در كنار ثروت زياد بزرگ شدند، قابل مقايسه نيست.