قسم مخصوص به اهل ولايت است و آنان جماعتى هستند كه به دل‌هاى صافى خود مشاهد حقند و پروردگار آنچه را بر عالميان پوشيده است بر آنان ظاهر مى‌گرداند.

از آن عاشق دلداده، مناجاتى نقل كرده‌اند كه انس اين طايفه را با محبوب واقعى نشان مى‌دهد.

نوشته‌اند: هرگاه آماده براى نماز مى‌شد، سخت مى‌گريست و مى‌گفت: الهى! به كدام قدم به درگاه تو آيم و به كدام ديده به قبله تو نگرم و به كدام زبان با حضرت تو راز گويم؟ الهى! از بى‌سرمايگى، سرمايه ساختم و به درگاه تو آمدم. الهى! تو دانى و فضل و كرم رحمت خود. الهى! اگر امروز ما را اندوهى پيش آيد با حضرت تو گوييم، اگر فردا اندوهى از تو رسد با كه گوييم؟

الهى! ما را به ذل حجاب محجوب مگردان و غشاوه غفلت از بصر بصيرت ما بگردان. الهى! اگر از كرم خود بيامرزيم زهى اميد و آرزومندى و اگر عقوبت و عذابم نمايى با موى سپيد زهى مستمندى. الهى! مرا روى نياز به بخشش توست و چشم اميد به رحمت تو. الهى! اگر گويم مرا در زمره نيكان محسوب دار هرچه مى‌بينم جز بدى نكرده‌ام و جز طريق خطا نسپرده‌ام. الهى! از كرم خود مرا حفظ كن تا به گرد نافرمانى و خلاف نگردم. الهى! به درگاه تو آمده‌ام و از كرم تو نوميد نخواهم رفت‌[1].

[1] -نامه دانشوران: 9/ 67.