شرح نيز ميباشد عكس بردارى كرده براى استفاده خوانندگان در پايان مقدمه درج ميكند.

از ملاحظه اين صفحه معلوم شد كه احتمال عدم موفقيت شارح (ره) بشرح تمام كتاب كه آقاى ابن يوسف شيرازى داده (ص 33 لج همين مقدمه) بى‌مورد است نظر باين امر نگارنده طبق مضمون «لا أطلب أثرا بعد عين» اكتفا بنسخه اصل كرده و در صدد تهيه ساير نسخ يا مراجعه به آنها بر نيامد زيرا آن عين باقى نسخ اثر است و با وجود اصل و اساس دنبال فرع و ظل رفتن كار عاقلانه نيست چه نيكو گفته‌اند: «چون كه صد آمد نود هم پيش ماست» با وجود اين با دو نسخه نظر به آن كه هر دو در زمان حيات شارح (ره) نوشته شده است (نسخه كتابخانه مدرسه سپه سالار و نسخه ديگرى كه آن نيز متعلق بنگارنده و قسمتى از شرح يعنى از حرف باء تا آخر حرف قاف است) دقيقا مقابله شد و باختلافى اگر بنظر رسيد اشاره گرديد، و همچنين دخالت در مطالب شرح نكرد حتى باضافه كردن ذيل صفحه و پاورقى نيز مگر در بعضى موارد، زيرا مقصود اصلى نشر اين اثر است بقلم شارحش و بس، بلى آن مقدار تصرف كه لازمه طبع و نشر كنونى است از امورى كه معمول به است از قبيل سر سطر قرار دادن و خط متن را مغاير خط شرح چاپ نمودن و نظائر اينها از امورى كه لا بد منه در اين زمان است همه از ناحيه نگارنده است پس اگر در اين امور سهو و اشتباه و خبط و خطائى باشد بروى متوجه است كه نسبت بآن نيز با نهايت عجز و مسكنت از خوانندگان محترم اميد عفو دارد زيرا كه انسان محل سهو و نسيان است الا من عصمه الله بلطفه و رحمته.

و از جمله تصرفات نگارنده عددگذارى در اول كلمات طيبات مذكوره در كتاب است كه آن نيز نظر بفوايدى كه بر اهل فضل و كمال پوشيده نيست بعمل آمده است و السلام على من اتبع الهدى و كان تحرير ذلك شب چهارشنبه ششم ربيع الثاني 1380 هجرى مطابق 6 مهر 1339 شمسى.

مير جلال الدين الحسينى الارموى محدث «»

و در نقاوة الاصابه نيز باين حديث چنين اشاره كرده:

».