سراسر كتاب آورده از نظر تاريخى يا ريشه ندارد و يا او آن را به سليقه خود دگرگون كرده است تا نتيجه‌اى را كه مى‌خواهد بگيرد. شيوه واعظان پيشين چنين بوده است كه براى نرم كردن دل شنوندگان و كشاندن آنان به راه حق داستانها مى‌آوردند و گاه در ميان داستانى به مناسبت به داستانى ديگر در مى‌شدند. قصد آن واعظان داستانسرايى نبود و خود به درستى و يا نادرستى آنها كارى نداشتند بلكه مى‌خواستند از آن داستان نتيجه بگيرند. راهِ راه يافتن در دل عموم آن است كه از قياس تمثيلى بهره گيرند و مطلبى را با نشان دادن مطلب ديگرى كه شنونده با آن آشناست بدو بپذيرانند. آن چه در اين بيتها مقصود اصلى است اميدوار كردن بنده گناهكار به رحمت خداوند است.