6. آية الله سيد حسين معصومي: وي فرزند سّيد حسن، درسال 1312 يا 1315 ق ( 1273 يا 1276 ش ) درشهرلار متولد شد، دوران کودکي را درزادگاه خود سپري وسپس جهت فراگيري علوم حوزوي رهسپار شهر نجف اشرف گرديد، وپس ازچند سالي، جزو حلقه ي درس آية الله ميرزاي نائيني درآمدند، پس از کسب درجات عالي علوم ودانش حوزوي به شهر کرمانشاه رفت ودرآن جا رحل اقامت افکند و ساليان متمادي درآن سامان مشغول تدريس، ارشاد وفعاليت‌هاي علمي، مذهبي بودند، وي مورد وثوق آية الله العظمي سيد ابوالحسن اصفهاني و از نمايندگان و وکلاي آن فقيه عالي مقام بودند، ازآن مرحوم کتابي ارزشمند بنام مفتاح التفاسير وکشف الآيات به جاي مانده است. وي سرانجام درسال 1373 ق (1332 ش) درشهر کرمانشاه دار فاني را وداع گفت وپس از تشييع، پيکر مطهرش به نجف اشرف منتقل ودر وادي السلام به خاک سپرده شد.[1]

هجرت به عُشّ آل محمّد 9

هجرت يكي ازمفاهيم غني فرهنگ اسلامي است. هجرت يعني حركت درمسيرحقيقت وتلاش براي دست يافتن به رشد وكمال؛ مهاجران راه خداوند، كساني هستند كه ازخانه وكاشانه‌ي خويش دل بريده‌اند وبراي حفظ دين وعمل به مفاهيم ومعاني درخشان ديني به سمت كمال ورستگاري كوچ كرده‌اند.

خداوند متعال در قرآن موضوع هجرت عده اي ازافراد براي تفقّه دردين را چنين بيان مي‌دارد :

« فَلَولا نَفَرَمِن كُلِّ فِرقَهٍ مِنهُم طائِفَهٌ لِيَتَفَقَهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُوا قَومَهُم اِذَا رَجَعُوا اِلَيهِم لَعَلَّهُم يَحذَرُون؛ چرا از هرگروهي از آنان، طايفه‌اي کوچ نمي‌کنند، تا دردين آگاهي يابند،

[1]. مفاخر کرمانشاه، ص 144؛ الذریعه، ج 21، ص 323.