قاضى و حكيم عماد الدين محمود رشته‌هاى گوناگون علوم را فراگرفت.[1]

شيخ در ادب عربى و فارسى، دانشهاى دينى و بعضى از دانشهاى عقلى به‌ويژه رياضى و هيأت و نجوم مهارتى حاصل كرد و چنانكه گفتيم به همراه پدر بزرگوارش چندى در قزوين و اصفهان و مشهد به سر برد. آنگاه به همراه خانواده به حج رفت و از آن سفر به همراه مادرش به قزوين بازگشت از آن پس سفرهاى ديگرى آغاز كرد، چندى در مشهد تحصيلات خويش را ادامه داد و مدّتى در هرات به منصب شيخ الاسلامى به جاى پدر نشست. سپس آذربايجان، عراق، آسياى صغير، سوريه و لبنان را سياحت كرد و بالاخره به ايران بازگشت و از آن پس در اصفهان ملازم و مقرّب درگاه شاه عبّاس شد. وى با عالمان مشهورى چون مير محمّد باقر داماد در اصفهان معاشرت داشت و چند مكتوب كه بين آن دو ردّوبدل شده موجود است. شيخ شاگردان بسيارى تربيت كرد كه از جمله آنها مى‌توان به عزّ الدين حسين بن حيدر كركى، شيخ جواد بن سعد اللّه معروف به فاضل جواد، شاه محمود حسنى شيرازى، محمّد بن احمد معروف به ابن خاتون، سيد حسين بن سيد حسن موسوى، شيخ محمّد تقى مجلسى، ملا محسن فيض كاشانى، محمّد صالح مازندرانى و نظام الدين بن حسين ساوجى و .. اشاره كرد.

شيخ بهايى آثار و تأليفات فراوانى را در علوم مختلف، خصوصا در اخبار و حديث تفسير، اصول، فقه، ادعيه، حكمت، رياضيات و هيأت نجوم نگاشته است. تواناييهاى او در بحث و بررسيهاى علمى از همان دوران كودكى بر اطرافيانش آشكار بود. او در سيزده سالگى در سال 966 به كتابت رسائل عزّ الدين حسين در واجبات علمى و عملى پرداخت و در بيست و دو سالگى يعنى در سال 975 هجرى كتاب الفوائد الصمديه را در نحو تأليف كرد كه تاكنون در حوزه‌هاى علميه مورد استفاده طلّاب و دانش‌پژوهان قرار دارد. او چند كتاب و رساله در هيأت و نجوم، حساب و اسطرلاب دارد كه مهمتر از همه آنها «خلاصة الحساب» است. اين نگاشته را شيخ به زبان عربى در موضوع حساب و هندسه، جبر و مقابله و بعضى از مباحث ديگر طرح كرده است.

[1]/ عالم‌آراى عباسى، 519/ 1.