شافيه و نصايح وافيه، زنگ غفلت را از آيينه دل‌ها زدايند، چه وعظ لسانى ايشان نافذتر از طعن سنان است و چون اين تكليف كه مبنى بر قتل و قتال است و متضمن بذل جان و مال، طباع را ملايم نيست و نفوس را موافق نه، پس علما راست كه وعظ و نصيحت مردم به سعى و اهتمام در جهاد نمايند و ميان مردم ندا كنند: كجايند جهاد كنندگان در يارى خاتم الانبياء 6؟ كجايند خونخواهان شهيد كربلا (ع)؟ ايها الناس، دنيا دار فنا است و حوران قرارى نيست و اجل موعود در پيش است و از آن مجال فرارى نيست، پس بفروشيد جانهاى خود را به رضاى خدا و بهاى جنة المأوى پيش از آن كه جان دهيد به خوارى و خسران و حرمان از بهشت و نعمتهاى آن، تا نفوس را هواى جنان و طباع را ميل به بذل جان حاصل شود. بلكه اگر علماى اعلام براى تحريض مسلمين به لباس اهل سلاح متلبس شوند ثواب مقاتلين خواهند داشت اگر چه خود به ميدان قتال نروند: «الدالُّ على الخير كفاعله»[1] اين لباس هم دون مرتبه ايشان نيست، چه مرتبه كدام عالِم فوق مرتبه اميرالمؤمنين (ع) است كه اسلحه بر خود مى‌آراست و اقدام به جهاد مى‌فرمود؟!

و نيز سزاوار است كه علما نشر احكام و مسايل اين واجب به تدوين رسايل و اجراى دلايل نمايند و مردم را به درس و بحث آن مشغول دارند چه اكثر خواص از احكام جهاد غافل‌اند و كافه عوام در اين مسايل جاهل، به حدّى كه اگر از آن سؤالى شود، كسى نيست كه از روى بصيرت جوابى گويد مگر به ندرت، با آن كه اگر سؤالى شود از احكام صوم و صلوة اكثر خواص به حقايق آن عارف اند و بعضى عوام به دقايق آن واقف.

و چنان كه فقهاى عادل راست اجبار كسى كه ترك صوم و صلاة كند يا خمس و

[1]. من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 380، ح 5813.