الصلاة، أ لا ترى أن العبد الصالح عيسى بن مريم (ع) قال: «وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا»»[1]؛ گفت وهب: حضرت امام جعفر صادق (ع) را سؤال كردم از افضل آنچه بندگان به وسيله آن تقرّب مى‌جويند به درگاه پروردگار خود و دوست داشته ترين آن اعمال پيش جناب الهى عزّ و جلّ. فرمود كه نمى‌دانم كه بعد از معرفت معارف ربوبيات هيچ چيز افضل از اين نماز، آيا نمى‌بيني كه بنده صالح عيسى بن مريم (ع) گفت كه: اللّه تعالى مرا وصيّت كرده است به نماز و زكات ما دام كه در قيد حيات بوده‌باشم؟

«بعد المعرفة» دو معنى دارد:

اوّل: آنكه معرفت اللّه افضل جميع حسنات است، بعد از آن، نماز افضل است از ساير اعمال.

دوم: آنكه نماز كه بعد از معرفة اللّه و علم به معرفت اللّه و علم به معارف مبدأ و معاد بوده باشد، افضل است از جميع طاعات و عبادات؛ چه معرفت مبدأ و معاد شرط صحت نماز است، چنانچه در حواشى من لا يحضره الفقيه آورده ام.[2]

ثالث: از طريق من لا يحضره الفقيه و كافى كلينى و ساير اصول معوّل عليها[3]، به طريق و اسانيد مختلفه:

قال الصادق (ع): «أوّل ما يحاسب به العبد على الصلاة، فإذا قبلت منه قبل سائر عمله و إذا ردّت عليه ردّ سائر عمله»[4]؛ اول آنچه محاسبه بنده بر آن مى‌شود نماز

[1]. الكافي، ج 3، ص 264؛ باب فضل الصلاة، ح 1؛ من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 135، باب فضل الصلاة، ح 634؛ و آيه شريفه از سوره مريم، آيه 31 مى‌باشد.

[2]. حواشى من لا يحضره الفقيه در دست نيست.

[3]. معوّل عليها: يعنى اصولى كه مورد اعتماد مى‌باشند.

[4]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 134، باب فضل الصلاة، ح 626؛ الكافي، ج 3، ص 268؛ باب من حافظ على صلاته، ح 4،( با تفاوتى اندك)؛ تهذيب الأحكام، ج 2، ص 239، ح 15؛ فقه الرضا( ع)، ص 99، باب الصلوات المفروضة.