منفرداً بهتر از ترك كلّى باشد.

وبالجمله اكر اقتداء كند اكتفا به آن نكند بلكه اعاده آن را منفرداً با آن ضمّ كند مكر آن كه مقتدى انثى باشد و اكر چه احوط درانثى نيز مراعات آن است كه مذكور شد همچنانچه از ابن ادريس منقول است.

وظاهراً اكر صف ثانى تكبير پيش از صف اوّل كويند خللى درنماز ايشان به واسطه تخيّل اين كه صف اول در اين هنكام به منزله حائل اجنبى است نمى‌شود. بلى اكر در مابين مقتدى و امام شخصى باشد كه نماز او صحيح نباشد ظاهراً صحّت نماز مقتدى مشروط به آن است كه او مانع رؤيت و موجب بعدى كه عدم آن مشروط شد، نباشد.

وظاهراً هركاه صالح امامت جماعت در مسجدى يا منزلى داخل شود كه ايشان امامى مقرّر داشته باشند بهتر آن است كه اكر چه ايشان او را تقديم كنند او تفويض اين امر به امام مقرّر كند.

وهمچنين اكرهاشمى جامع شرايط امامت به هم رسد دور نباشد كه تقديم او اولى باشد از غيرهاشمى. واكر اقرأ وافقه جمع شوند و اقرأ احكام متعلّقه به نماز را كماينبغى داند ظاهراً تقديم او برافقه اولى باشد.

و مروى است كه امام بعد از انصراف درموضعى كه نماز كرده نماز نكند تا منحرف از آن مقام نكردد و چون امام يا مؤذن «قد قامت الصلاة» كويد بايد كه مقتديان بر خاسته متوجه نماز كردند و هيچ حرف نزنند مكر در تسويه صفوف يا نحوآن فيما يظهر و ترك نافله كنند.

وچون مأموم دروقت ركوع امام غافل شود و امام ركوع كند و دراثناء سجود امام متنبّه كردد بايد كه ركوع‌خود را كرده ملحق به امام درسجود شود وظاهراً همچنين است حال كاهى كه در وقت سجود غافل شود تا خاستن امام.