تأخير انداخت تا روز رستاخيز به واسطه آن رحمت‌ها بندگان خودش را مورد رحمت قرار دهد.»

رحمانيت و رحيميت حق تعالى در نظر عارف بزرگوار حاج ميرزا جواد ملكى (قدس سره)

يكى از بزرگان اصحاب سلوك و معرفت (رضى اللّه تعالى عنه) در كتاب اسرار الصلوة در تفسير سوره فاتحه پس از آنكه اين روايت نبوى را نقل مى‌كند، چنين مى‌گويد:

«پس اطلاق رحمن و رحيم به خداى تعالى بدان اعتبار است كه خالق رحمت رحمانيه و رحيميه است به اعتبار آنكه اين رحمت با آن حضرت قائم است به طور قيام صدور نه قيام حلول. پس رحمت رحمانيه او عبارت است از افاضه وجود كه منبسط در همه مخلوقات است، و بنا بر اين خود ايجاد عبارت است از رحمانيت او، و موجودات رحمت او هستند. و رحمت رحيميه خدا عبارت است از افاضه هدايت و كمال به بندگان مؤمنش در دنيا، و پاداش و ثواب در آخرت. پس ايجاد خدا همه را چه نيكوكار و چه بدكردار شامل است- تا آنكه مى‌گويد- پس آن كه به عالم از اين جهت نگاه مى‌كند كه به ايجاد حق تعالى قائم است، گويى به رحمانيت حق نگاه كرده و گويى در خارج بجز رحمن و رحمت او چيزى نمى‌بيند. و آن كه به عالم از آن جهت نگاه مى‌كند كه خداوند آن را ايجاد كرده (و ايجاد را مى‌بيند نه موجود را) گويى بجز رحمن چيزى را نديده است.» (پايان كلام آن بزرگ كه جايگاهش در بهشت برين برتر باد)