است و آن، سهم رب است. و آن وقت است كه سرّ اين آيه شريفه براى او روشن مى‌شود كه مى‌فرمايد: «بگو همه (از خوب و بد) از سوى خداست» زيرا قبول كننده خير اثر تجلى غيبى است، چنانكه محيى الدين گفته است، و قابل نمى‌شود مگر از فيض اقدس.

و نيز بصيرت مى‌يابد به اخبار بسيارى كه در اين باب رسيده و اين مختصر مقام شرح و تفصيل آنها نيست و هر كس كه مى‌خواهد مسأله كاملا براى او روشن شود بايد به كتابهايى كه استوانه‌هاى حكمت و اولياء معرفت نوشته‌اند مراجعه كند مخصوصا به كتابهاى سيد محقق بارع ميرداماد و شاگرد بزرگوارش صدر الحكماء المتألهين (رضوان اللّه عليهما).

دنباله سخن و روشنگرى هر چه بيشتر خدا را دو اراده است: قديم و حادث‌

از آنچه گذشت محقق شد كه مشيت همان مقام ظهور حقيقت وجود و اطلاق آن حقيقت و سريان آن و بسط نور و سعه رحمت آن حقيقت است، و مشيت عينا همان اراده آن حقيقت است در مقام ظهور و تجلى، چنانكه به تحقق پيوسته كه مراتب تعينات از عقول مقدسه و ملائكه مقرب گرفته تا برسد به قواى طبيعى و فرشتگان زمينى همگى مراتب مشيت و حدود اراده در مقام تجلى و فعل مى‌باشند، و اين معنى منافات با آن ندارد كه خدا را اراده‌اى باشد كه عين ذات او و صفت قديم اوست. و اراده حق در مقام فعل كه به اعتبار تعينات است صفتى است حادث و زائل گرچه همان نيز به‌