على الاطلاق پيدا مى‌كنند و هر لحظه نورى و معرفتى افاضه مى‌شود.

كريمه‌ فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما اخْفِىَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ اعْيُنٍ‌[1] (هيچ كس نمى‌داند كه از براى آنان چه چيزى دور از درك و ديد ديگران نگهدارى شده است، چيزى كه باعث روشنى ديده‌ها است) درباره كسانى است كه‌ تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ‌[2] (پهلو از بستر برمى‌دارند و با پروردگار خود به راز و نيازند) وَ في ذلِكَ فَلَيْتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ‌[3].

شرحى كه هم اكنون به خوانندگان معرفت جو تقديم مى‌شود نورى است مقتبس از مشكات پنجمين پيشواى جهان شيعه كه به صورت دعا و در قالب الفاظ بر شيعيان و پويندگان راه عرفان و حقيقت افاضه شده است و بر قلب يكى از فرزندان راستين او برتابيده و آن نور به صورت كلمات جمله‌ها و سطور در آمده و تنزل وجودى پيدا كرده است.

آرى اين شرح به قلم يكى از عارفان دل آگاه و شب زنده‌دارانى است كه پيوسته در سراسر عمر، نيمه‌هاى شب با خداى بزرگ خود مناجاتها و راز و نيازها داشته است و روح عطشان خود را با زمزم معرفت سيراب كرده است. اين روح در اثر اتصال به مبدأ قدرت آنچنان نيرومند گشته كه در عين سلوك إلى اللّه و ارتقاء به سوى وحدت، از كثرات و عالم ماده و معاشرت با اجسام باز نمانده است و آنچنان مقام دلگشاى جمع الجمعى‌

[1] -سجده- 17.

[2] -سجده- 16.

[3] -مطفّفين- 26.