بنافلها تا او را دوست گيرم و هركه من او را دوست گيرم‌[1] او را سمع و بصر باشم و نصرت كننده او[2] باشم.

ابو هريره رضى اللّه عنه گويد كه پيغامبر گفت عليه الصّلوة و السّلام‌[3] چون خداوند تعالى بنده را دوست دارد جبرئيل را 7 گويد فلان بنده را [دوست دارم‌[4] اهل آسمان او را] دوست داريد[5] پس او را نزديك اهل زمين قبول نهد در دلهاى ايشان‌[6] و چون بنده را دشمن دارد، مالك گفت‌[7] نپندارم الّا كه اندر دشمنى همين گفته باشد[8].

استاد امام [رحمه اللّه‌[9]] گويد [كه‌] محبّت حالى شريف است [چون‌] حقّ [سبحانه و[10]] تعالى گواهى داده است بنده را[11] بدان و خبر دادست از دوست داشتن او بنده را[12] [و حق را تعالى و تقدّس صفت كنند بدانك بنده را دوست دارد[13]] و بنده را صفت كنند بدانك حق‌[14] [را] دوست دارد و محبّت‌

[1] - مب: تا وى را دوست گرفتم چون وى را دوست گرفتم.

[2] - مب: وى.

[3] - مب: صلى اللّه عليه.

[4] - اصل: دوست داريد.

[5] - متن عربى: فاحبوه فيحبه اهل السماء- اى فرشتگان او را دوست داريد پس اهل آسمان او را دوست مى‌دارند. مب، اصل: هر دو ناقص است.

[6] - اصل: قبول در دلهاى ايشان نهد.

[7] - مب: مالك انس گويد. ذكر مالك در سلسله روايت آمده است بى‌انتساب به پدر.

[8]- مب: پندارم كى در دشمنى همين گويد.

[9] - مب: ندارد.

[10] - مب: ندارد.

[11] - مب: بنده را گواهى دادست.

[12] - مب: بدوستى بنده.

[13] - مب: ندارد.

[14] - مب: كى خداى تعالى.