سهل عبد اللّه گويد خداى‌[1] تعالى خلق را بيافريد گفت با من راز گوئيد و و اگر راز نگوئيد بمن نگريد و اگر اين نكنيد [از من بشنويد و اگر اين نكنيد بر درگاه من باشيد و اگر اين همه نكنيد[2]] حاجت خواهيد از من‌[3].

[از استاد ابو على دقّاق رحمه اللّه شنيدم كه‌[4]] سهل عبد اللّه گفت نزديكترين دعاها باجابت دعاء حال بود [و دعاء حال آن بود[5]] كه خداوند وى مضطرّ بود كه ويرا از آن چاره نباشد[6].

ابو عبد اللّه المكانسى‌[7] گويد نزديك جنيد بودم، زنى اندر آمد، گفت دعا كن كه پسرى از [آن‌[8]] من گم شده است گفت [برو[9]] صبر كن زن بشد[10] و بازآمد و دعا خواست گفت صبر كن گفت صبرم‌[11] برسيد و طاقتم‌[12] نماند [دعا كن مرا[13]] جنيد گفت [اگر[14]] چنين است كه تو ميگوئى‌[15] برو [باز خانه شو[16]] كه پسر تو[17] بازآمد، زن بشد، پسرش‌[18] باز آمده بود [بشكر نزديك جنيد آمد[19]] جنيد را گفتند بچه بدانستى آن بازآمدن گفت خداى عزّ و جلّ‌[20] مى‌گويد:

امّن يجيب المضطرّ اذا دعاه.

[1] - مب: حق.

[2] - مب: ندارد.

[3] - مب: حاجات خويش بمن برداريد.

[4] - مب: ندارد.

[5] - مب: ندارد.

[6] - مب: نبود.

[7] - مب: بو عبد اللّه مكاشفى. اصل: مطابق متن عربى است.

[8] - مب: ندارد.

[9] - مب: ندارد.

[10] - مب: برفت.

[11] - مب: صبر.

[12]- مب: طاقت.

[13] - مب: ندارد.

[14] - مب: ندارد.

[15] - مب: گفت آرى گفت.

[16] - مب: ندارد.

[17] - مب: پسرت.

[18] - مب: پسر.

[19] - مب: ندارد.

[20] - مب: پرسيدند كى بچه بدانستى كه پسر باز آمده است گفت بدان كى خداوند سبحانه و تعالى.