بازگردم، بايستى كى مرا پندى دادندى يا وصيّتى كردندى. يكى از ايشان گفت اگر ترا آنچه ديدى از حالت و سيرت و سكونت ما بسنده نيست هيچ‌چيز ديگر بسنده نكند. پس خاموش همى‌بودم بخاطرم درآمد ديگرباره، كه باز پرسم كه بغير از ايشان در ديار اسلام هيچ كس ديگر چون ايشان هست يا نه. يكى از ايشان گفت كه قطب در خراسان است و آن ابو القاسم قشيرى است رحمه اللّه من از مسجد بيرون آمدم و قصد نشابور كردم. كسى كى حال او برين جمله بود شرح مناقب او چون توان كرد و اين كتاب رسالت كى او تصنيف كرده است مانند اين تصنيف نكرده‌اند در اسلام درين نوع، كه داد همه علمى بداده است در جايگاه خويش، چنانكه واجب كند و هر كس كى عقيدت خويش بازين آرد از جمله رستگاران باشد كه طريق مستقيم و اعتقاد درست و دين حق اينست.

خواجه امام ابو الفتوح رحمه اللّه وصيّت كرد و فرمود كى بديگران وصيّت كنند كى تا قدر اين كتاب بدانند. گفت بايد كى هركه اين كتاب دارد بصدق و اخلاص و اعتقاد نيكو برگيرد و در آن نظر كند تا از آن فائده و منفعت بيند. و اگر بغير ازين باشد از فائده كتاب محروم ماند و از انفاس عزيزان بركت نبيند از حق جلّ جلاله خواهيم صدق نيّت و اصلاح سريرت و حسن عاقبت در دنيا و آخرت:

إنّ اللّه بعباده رؤوف لطيف غفور رحيم ماجد كريم.

بحكم وصيّت خواجه امام ابو الفتوح رحمه اللّه آنچه گفت نوشته آمد تا اداى امانت او كرده باشيم و آن پنجاه و پنج باب است: