نيفتد و آن برحسب قوّت ايمان باشد، هركرا ايمان قوى‌تر [است‌] فراست او تيزتر [بود].

ابو سعيد خرّاز گويد هركه بنور فراست نگرد بنور حق [جلّ جلاله‌[1]] نگريسته باشد و مادّه علم او[2] از حق بود و او را سهو و غفلت نباشد[3] بلكه حكم حق بود كه بر زبان بنده برود[4] و آنچه گفت بنور حق نگرد، يعنى كه نورى‌[5] كه حق تعالى او را بدان تخصيص‌[6] كرده باشد.

واسطى گويد فراست روشناييى بود كه در دلها بدرخشد و معرفتى بود مكين‌[7] اندر اسرار، او را از غيب‌[8] بغيب همى‌برد تا چيزها بيند از آنجا كه حق تعالى بدو نمايد [تا] از ضمير خلق سخن ميگويد.

ابو الحسين ديلمى گويد بانطاكيه شدم، بسبب سياهى كه گفتند او[9] از اسرار سخن ميگويد، بيستادم‌[10] تا از كوه لكام بيرون آمد و از مباحات چيزى بازو[11] بود ميفروخت و من گرسنه بودم [و] دو روز بود تا هيچيز نخورده بودم گفتم او را

[1] - مب: ندارد.

[2] - مب: و مادام علمش. اصل: مطابق متن عربى است.

[3] - مب: نبود.

[4] - مب: بود زبان بنده را بدان گويا كند. متن عربى: حكم حق جرى على لسان عبد.

حكم راست و حقى است كه بر زبان بنده روان گردد.

[5] - اصل: بنورى كه.

[6] - مب: مخصوص.

[7] - مب: تمكين معرفتى بود. اصل: مطابق نسخه بغداد، مب: مطابق شرح زكرياست.

[8]- اصل: غيبت و بايستى گفته باشند از غيبى. تا مطابق متن عربى باشد.

[9] - مب: كى مرا گفتند كى وى.

[10] - مب: توقف كردم.

[11] - مب: با وى.