باب سى و چهارم در فتوّت‌

قال اللّه تعالى انّهم فتية آمنوا بربّهم.

بدانك اصل فتوّت آن بود كه بنده دائم در كار غير خويش‌[1] مشغول بود.

پيغامبر گفت صلّى اللّه عليه و سلّم [كه هميشه‌] خداوند عزّ و جلّ در [روايى‌[2]] حاجت بنده بود تا بنده در حاجت برادر[3] مسلمان بود.

و زيد بن ثابت [رضى اللّه عنه از رسول صلّى اللّه عليه و سلّم همين خبر[4]] روايت كند.

و از جنيد حكايت كنند كه گفت فتوّت بشام است و زبان بعراق و صدق بخراسان.

فضيل گويد فتوّت اندر گذاشتن عثرات بود از برادران‌[5].

[1] - مب: در كار كسى.

[2] - مب: ندارد.

[3] - مب: برادران.

[4] - مب: ندارد.

[5] - مب: عفو كردن عثرات برادران بود.