و هم انس گويد قيامت برنخيزد تا در روى زمين كسى باشد كه بازايستد از گفت‌[1] اللّه اللّه.

استاد امام ابو القاسم رحمه اللّه گويد ذكر ركنى قويست اندر طريق حق سبحانه و تعالى و هيچكس بخداى تعالى نرسد مگر[2] بدوام ذكر، و ذكر دو گونه باشد، ذكر زبان و ذكر دل، بنده بدان باستدامت‌[3] ذكر دل رسد [و تأثير ذكر دل را بود و] چون بنده بدل و زبان ذاكر باشد او[4] كامل بود در وصف خويش‌[5] در حال سلوك [خويش‌].

از استاد ابو على شنيدم گفت ذكر منشور ولايت بود، هركه او را توفيق ذكر دادند ويرا منشور [ولايت‌] دادند، و هركه ذكر از وى بازستدند او را معزول كردند.

شبلى را گويند اندر ابتداى كار، وى اندر سردابه شدى‌[6] و آغوشى چوب با خويشتن [در آنجا] ببردى هرگه غفلتى [بر دل وى‌[7]] اندر آمدى خويشتن را بزدى بدان چوب و بودى كه آنگاه را كه از آن سردابه بيرون آمدى از آن چوب‌[8] نمانده بودى، آنگاه دست و پاى بر [زمين و] ديوار [ها] مى‌زدى.

و گفته‌اند ذكر خداى عزّ و جلّ بدل، شمشير مريدان بود [كه‌] بدان جنگ‌

[1] - مب: برنخيزد در زمين تا آنگه كى از گفتار اللّه اللّه فرو نه‌استد. و بروايتى ديگر از گفتار اللّه اللّه. اصل: مطابق متن عربى است.

[2] - مب: الا.

[3] - مب: بدوام.

[4] - مب: بنده.

[5] - مب: در وصف ذكر دل خويش. اصل: مطابق متن عربى است.

[6] - مب: در زير زمينى رفتى.

[7] - مب: ندارد.

[8]- مب: و بودى كى از آن زيرزمين آنگاه برآمدى كى از آن چوب هيچ.