و سالكان اين طريق بگرسنگى بدين درجه رسيدند و از طعام بازايستادند[1] و چشمهاى حكمت اندر گرسنگى يافتند و حكايت بسيارست ايشانرا اندرين.

ابن سالم گويد گرسنگى آنست كه از عادت خويش كم نكند مگر چند گوش گربه.

گويند سهل بن عبد اللّه هر پانزده روز يكبار خوردى چون ماه رمضان درآمدى تا ماه نديدندى طعام نخوردى هر شب روزه بآب تنها گشادى.

يحيى بن معاذ گويد اگر گرسنگى بفروختندى در بازار، اصحاب آخرت هيچيز واجب نكند كه خريدندى مگر آنرا.

سهل عبد اللّه گويد چون خداى دنيا را بيافريد معصيت اندر سيرى نهاد و جهل و اندر گرسنگى علم و حكمت نهاد.

يحيى بن معاذ گويد گرسنگى مريدانرا از رياضت بود و تائبانرا تجربت بود و زاهدانرا سياست و عارفانرا مكرمت بود.

از استاد ابو على شنيدم كه يكى ازين مردان اندر نزديك پيرى شد او را ديد كه مى‌گريست، گفت چبودت گفت گرسنه‌ام گفت چون توئى از گرسنگى بگريد گفت خاموش، ندانى كه مراد او از گرسنه داشتن من، گريستن منست.

مخلد گويد حجّاج بن الفرافصه با ما بود بشام بپنجاه شب هيچ آب نخورد و طعام همى‌خورد[2].

بوتراب نخشبى از باديه بصره بمكّه شد پرسيدند كه طعام كجا خوردى گفت از بصره بنباج آمدم طعام خوردم، پس بذات العرق و از ذات العرق اينجا، در باديه دو بار طعام خورده بود.

[1] - متن عربى: و لهذا كان الجوع من صفات القوم و هو احد اركان المجاهدة فان ارباب السلوك تدرجوا الى اعتياد الجوع و الامساك عن الاكل. و بدين سبب گرسنگى از صفات اين گروه است و يكى از اركان مجاهدت است زيرا رهروان عادت گرسنگى و دست كشيدن از خوردن بتدريج يافتند.

[2] - متن عربى: و لا يشبع من شى‌ء يأكله. و از هيچ خوردنى سير نشد.