170- همانا برخى از سخنرانى‌ها سحرانگيز است و بعضى از معلومات، نادانى است و پاره‌اى از سخنان، بى‌زبانى است.

171- سنّت دو گونه است: سنّت لازم كه به كار بستن و عمل به آن بعد از من، سبب هدايت و ترك آن سبب گمراهى است؛ سنّت غير لازم كه به كار بستن آن فضيلت دارد و ترك آن گناه ندارد.

172- هر كس سلطان و صاحب قدرتى را به بهاى خشم خدا، خشنود سازد، از دين خدا بيرون شده است.

173- بهتر از خير، بخشنده خير است و بدتر از بدى، خود بدكار است.

174- هر كه را خداوند از خوارى نافرمانى‌ها به عزّت فرمانبردارى برآورد، بى‌ثروت بى‌نيازش ساخته و بدون عشيره عزيزش كرده و بدون داشتن همدمى آرامشش بخشيده است. و هر كه از خدا بترسد، خدا همه چيز را از او بترساند و هر كه از خدا نترسد، خدا ترس از هر چيز را در دلش اندازد و هر كه از خدا به خاطر روزى اندك خشنود باشد، خدا از او به عمل اندك خشنود مى‌گردد و هر كه از كسب درآمد حلال شرم ننمايد، كم خرج و آسوده خاطر مى‌گردد و خانواده‌اش احساس ناز و نعمت مى‌كنند و هر كه به دنيا بى‌رغبت باشد، خداوند حكمت را در دل او محكم و ثابت مى‌گرداند و زبانش را به آن گويا مى‌سازد و او را به عيب‌هاى دنيا بينا مى‌كند به طورى كه درد و درمان آن را مى‌فهمد و [در نتيجه‌] او را صحيح و سالم از اين دنيا به خانه ابدى ببرد.

175- از لغزش‌هاى گرفتاران درگذريد.

176- زهد در دنيا عبارت است از كوتاه كردن آرزو، به جاى آوردن شكر هر نعمتى و خوددارى از هر آنچه خداوند حرام كرده است.

177- هيچ كار خيرى را به خاطر ريا انجام مده و به خاطر حيا وامگذار.

178- بر امّتم از سه چيز نگرانم: بخل غالب، هواى نفسى كه پيروى شود و پيشوايى گمراه.