خداوند شيعيان ما را به اوصافى غير از آنچه آنها دارند معرفى فرموده است، شيعه جعفر نيست مگر كسى كه مراقب زبانش باشد و براى آفريدگارش كار كند و به مولاى خود اميدوار باشد و آن طور كه بايد از خدا ترسيد بترسد؛ واى بر آنان! آيا در ميان آنان كسى هست كه در اثر بسيار نماز گزاردن خميده شده باشد، يا در اثر ترس بسيار از خدا ديوانه شده باشد، يا در اثر سر سپردگى به خدا [و گريستن‌] بسيار نابينا شده باشد، يا در اثر روزه گرفتن لاغر شده باشد، يا از خموشى و سكوت طولانى لال به نظر آيد؟ يا در ميان آنان كسى هست كه شب‌زنده‌دارى عادت شبانه‌اش باشد و روزه‌دارى عادت روزانه‌اش؟ يا در اثر ترس از خدا و شوق به- خانواده نبوّت- خود را از لذّتها و نعمتهاى دنيوى محروم نموده باشد؟ كجا آنان شيعه مايند؟ در حالى كه به خاطر ما با دشمنان ما ستيزه مى‌كنند تا دشمنى آنان را نسبت به ما افزايش دهند و مانند سگ زوزه مى‌كشند و مانند كلاغ طمع مى‌ورزند و من اگر بيم آن نداشتم كه آنان را نسبت به تو تحريك نمايم به تو امر مى‌كردم كه به درون خانه‌ات روى و در خانه‌ات را به روى آنان ببندى و تا هستى آنها را نبينى؛ ولى اگر نزد تو آمدند آنها را بپذير؛ زيرا خدا آنها را بر خودشان حجّت ساخته و به وسيله آنها بر ديگران نيز حجّت را تمام كرده است.

دنيا و آنچه از نعمت و جلوه و شكوفايى و خوشى و دارايى آن مشاهده مى‌كنيد شما را نفريبد؛ زيرا در شأن و منزلت شما نيست و به خدا سوگند كه [فريبايى آنها] براى دنياپرستان نيز مصلحت نباشد.

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ و صلّى اللَّه على سيّدنا محمّد النبىّ و آله الطّاهرين.