كه من از امام صادق 7 شنيدم كه فرمود: «مردم در باره ما سه دسته شدند؛ يك دسته دوستدار مايند و در انتظار قائم ما به سر مى‌برند تا از دنياى ما برخوردار گردند، اينان سخن ما را گويند و آن را حفظ نمايند ولى از عمل ما كوتاهى كنند، پس خداوند آنها را به دوزخ برد؛ يك دسته هم دوستدار مايند و گوش به حرف ما مى‌سپارند و مانند ما رفتار مى‌كنند تا به وسيله ما [از كيسه‌] مردم بخورند، پس خداوند درون آنها را پر از آتش سازد و گرسنگى و تشنگى را بر آنها چيره نمايد؛ و دسته‌اى ديگر دوستدار مايند و گوش به حرف ما مى‌سپارند و از فرمان ما پيروى مى‌كنند و با عمل ما مخالفت نورزند، اينان از ما باشند و ما از آنها. از اموال خود دادن صله آل محمّد عليهم السّلام را ترك نكنيد، هر كس توانگر است در حدّ توانگريش و هر كس تنگدست است در حدّ تنگدستى‌اش، پس هر كس خواهد خداوند حاجتهاى ضرورى و نيازهاى مهم او را برآورده نمايد بايد با تمام نيازى كه به مال خود دارد، به آل محمّد و شيعيان آنان عطا و صله دهد.

چون به شما سخن حقّى گفته شود خشمگين نشويد و هر گاه اهل حقّ سخن حقّى را به شما رك بگويند با آنان دشمنى نورزيد؛ زيرا مؤمن از اينكه سخن حقّى را به او رك گويند خشمگين نگردد.

يك بار همراه امام صادق 7 بودم كه فرمود: اى مفضّل! يارانت چند تايند؟ عرض كردم: اندكند. پس همين كه به كوفه بازگشتم، شيعيان رو به سوى من گذاشتند و جامه‌ام را به كلّى از هم دريدند و گوشتم را خوردند (يعنى به غيبت و بدگويى از من پرداختند) و آبرويم را بردند تا آنجا كه يكى از آنان پيش روى من گستاخى كرد و مرا مورد حمله قرار داد و ديگرى در كوچه‌هاى كوفه كمين نمود تا مرا مورد ضرب و شتم قرار دهد و از هيچ تهمتى فروگذار نكردند تا اينكه خبرش به امام صادق 7 رسيد. چون سال ديگر به حضورش شرفياب شدم نخستين سخنى كه بعد از سلام به من فرمود اين بود كه: اى مفضّل! اين حرف و سخن‌ها كه در باره تو گفته‌اند كه گزارش آن به من رسيده چيست؟ عرض كردم: گفته آنان براى من زيانى ندارد. فرمود: آرى، ولى براى خود آنان زيانبار است، آيا به خشم آيند؟

بدا به حالشان! تو گفتى يارانت اندكند، نه بخدا سوگند! آنها در شمار شيعيان ما نيستند و اگر شيعه بودند از سخن تو به خشم نمى‌آمدند و از آن نمى‌رنجيدند.