و از ميانه رفتن اين باشد كه بازگويان حكمت از دست روند.

18- اى دانشمند! دانشمندان را به سبب دانش آنان بزرگ بدار و كشمكش با آنان را وارهان؛ و نادانان را به سبب نادانى آنان، كوچك بدار و آنان را از خويش مران، بلكه آنان را به خويش نزديك ساز و به ايشان آموزش ده. اى دانشمند! بدان كه هر نعمتى كه در سپاسش كوتاهى كنى همانند گناهى باشد كه بر آن بازخواست شوى.

19- اى دانشمند! بدان همانا هر گناهى كه از توبه آن سستى كنى همانند كيفرى باشد كه به آن مجازات شوى.

20- اى دانشمند! اندوه‌ها و ناگوارى‌هايى دارى كه نمى‌دانى چه هنگام تو را پيش آيد، پس پيش از آنكه به ناگاه تو را غافلگير سازد، خويشتن را آماده بساز.

21- حضرت مسيح 7 به يارانش فرمود: آيا گمان مى‌كنيد كه چنانچه يكى از شما بر برادرش بگذرد و ببيند كه لباس از عورت برادرش كنار رفته، آيا لباس را بطور كامل كنار مى‌زند [تا عريان شود] و يا لباس را بر روى آن بر مى‌گرداند [تا پوشيده شود]؟

ياران عرض كردند: نه! بلكه لباس را بر قسمتى كه عريان شده برمى‌گرداند. آن حضرت 7 فرمود: هرگز! بلكه او را عريان مى‌كنيد.

ياران دانستند آن حضرت 7 بر آنان مثلى زده است. پس عرض كردند: اى روح اللَّه! اين كار چگونه باشد؟ آن حضرت 7 فرمود: آن مردى از شماست كه عيبى از برادرش را دريابد و آن را نپوشاند.

22- از روى حقيقت به شما مى‌گويم: شما را مى‌آموزم تا فراگيريد و شما را نمى‌آموزم تا خود بزرگ بين شويد. بى‌گمان شما هرگز به آنچه مى‌خواهيد دست نمى‌يابيد مگر با وارهاندن آنچه به آن شهوت داريد و به آنچه كه آرزو داريد نمى‌رسيد مگر با شكيب بر آنچه كه بر شما ناگوار است. از يك نگاه [شهوتناك‌] نيز بپرهيزيد؛ زيرا همان يك نگاه بذر شهوت را در دل‌هايتان بروياند و همان براى فتنه‌انگيزى صاحبش كافى باشد. خوشا به آن كس كه ديده‌اش در دلش نهاده شده باشد و دلش در نگاه چشمش نهاده نشده باشد. در عيب‌هاى مردم ارباب گونه ننگرند بلكه همچون بنده مردم در عيب‌هايش بنگرند. به راستى كه مردم دو گونه هستند: بر بلا دچار شده و سلامتى يافته، پس بر دچار شده رحم آوريد و خدا را بر سلامتى سپاس داريد.