20- اى موسى! دنيا و مردمانش فتنه‌انگيز يك ديگرند و هر يك هر چه دارند براى ديگرى بيارايند ولى براى مؤمن سراى ديگر آراسته باشد و او بدون سستى به آن بنگرد. همانا دلدادگى به آخرت، ميان او و خوشى زندگى جدايى افكنده است، سپيده دمان او را همانند سواركارى پيشى‌گيرنده به سوى مقصد، راهى نموده است، روز را غمزده به شب رساند و شب را اندوهناك سپرى كند، پس خوشا به حال او [هان‌] كه چون پرده به كنار رود چه شادمانى‌اى ببيند.

21- اى موسى! آنگاه كه ديدى توانگرى به تو روى آورده است بگو: گناهى است كه بازخواستش شتاب گرفته است و چون ديدى كه تهيدستى به تو روى آورده بگو: آفرين بر نشانه درستكاران و گردنكش ستم پيشه نباش و همراه ستم پيشگان نيز نباش.

22- اى موسى! اين عمر چه باشد كه اگر چه به درازا كشد با نكوهش به سرآيد و آنچه از تو مضايقه شود اگر پايانش با ستايش باشد تو را زيانى نرسد.

23- اى موسى! كتاب تورات به روشنى پايان تو را كه به آن روى خواهى آورد بيان نموده است، پس چگونه چشم بر هم مى‌نهى و به خواب مى‌روى؟ و اگر مردمانى در درازناكى خود فراموشى و دنباله روى شهوت‌ها نباشند چگونه شيرينى زندگى را دريابند در حالى كه راست پيشگان از كمتر از اين نيز بى‌قرارى مى‌كنند.

24- اى موسى! به بندگانم فرمان ده كه در هر جايگاهى هستند، مرا فراخوانند، پس از آنكه اقرار كنند كه همانا من رحم آورترين رحم آوران و پاسخ گوى واماندگان هستم، بدى را دور سازم و روزگار را برگردانم و تغيير دهم و آسايش آورم و از كارى اندك سپاسگزارى كنم و بر كار بسيار، پاداش دهم و نادار را دارا سازم و من پاينده گرانقدر توانايم، پس هر كه از خطاكاران به تو پناه آورد و پيرو تو شد بگو: به فراخ‌ترين پيشگاه كه از آن پروردگار جهانيان است خوش آمدى، و براى آنان آمرزش جوى و با آنان همانند يكى از ايشان باش و به خاطر برترى و فزونى‌اى كه تو را بخشيدم بر آنان ستم مران و به آنان بگو: از من فزونى و رحمت بخواهند؛ زيرا جز من كسى صاحب آن نباشد و من فضيلت‌مندى بزرگ و پناهگاه خطاكاران و همنشين واماندگان و بخشاينده گناهكارانم.