و همه آفريدگان فروتنانه مرا به پاكى ياد كنند، سپس بر تو باد به برپا دارى نماز، كه همانا نماز در پيشگاه من، جايگاهى [بلند] دارد و براى آن در نزد من پيمانى استوار باشد، و آنچه را كه از نماز باشد كه همان زكات تقرب‌آور از دارايى و خوراك پاك است را به آن پيوند دار؛ چرا كه من جز چيز پاك را كه مراد از آن تقرب‌جويى به من باشد را نپذيرم ارتباط خويشاوندى را با نماز همراه ساز كه به راستى، من بخشايشگر مهربانم، و خويشاوندى را از سر فزونى مهر خويش، پديد آوردم تا بندگان در سايه آن، به همديگر مهر ورزند، و آن را در رستاخيز واپسين نزد من توان و قدرتى است، و من با هر كه ارتباط خويشاوندى را بگسلد، بگسلم و با هر كه با خويشاوندش پيوند داشته باشد، بپيوندم و با هر كه فرمانم را تباه سازد اين گونه برخورد كنم.

11- اى موسى! آنگاه كه درخواست‌كننده‌اى به نزد تو آمد، با پاسخى نيكو يا بخششى اندك، او را گرامى بدار كه شايد او نه از آدميان است و نه از جنّيان، بلكه فرشته خداى رحمتگر است كه تو را مى‌آزمايد كه با آنچه تو را بخشيده‌ام چه مى‌كنى؟

و در آنچه به تو سپرده‌ام چگونه احسان مى‌كنى؟ پس زارى كنان در برابرم سر فرود آور و با بلند خواندن تورات، ناله كنان فرياد برآور و آگاه باش كه بى‌گمان من تو را همچون مولايى كه بنده‌اش را فراخواند، فراخوانم تا به جايگاه‌هايى بلند دست يابى و اين از فضل و بزرگى من بر تو و بر نياكان پيشين توست.

12- اى موسى! هيچ گاه مرا از ياد مبر و به فراوانى دارايى، شادمان مباش؛ زيرا از ياد بردن من، سنگدلى آورد و از فراوانى دارايى فراوانى گناهان ببار آيد. زمين فرمانبردار و آسمان فرمانبردار و درياها فرمانبردارند؛ پس هر كه مرا فرمان نبرد نگون بخت گردد، و من بخشايشگر مهربانم؛ بخشايشگر تمام روزگاران؛ از پس آسايش، سختى آورم و از پس سختى، آسايش و فرمانروايان را از پس فرمانروايان آورم و فرمانروايى من پيوسته و پابرجاست و زوال نيابد، و چيزى در زمين و آسمان از من نهان نماند و آنچه كه آغازش از من بوده است چگونه از من نهان ماند، و چگونه بر آنچه در نزد من است همت نمى‌گمارى در حالى كه همه چيز، ناگزير، به من بازگردد.