سخنان امام حسن عسكرى 7 از امام پاك و ناب، رهنما، ابو محمّد حسن بن على عليهما السّلام در همين زمينه‌ها (اخلاق، حكمت و غيره) روايت شده است‌

نامه امام حسن عسكرى 7 به اسحاق بن اسماعيل نيشابورى»

خداوند، ما و تو را به پرده خود پوشش دهد و تو را در همه امور به لطف و احسان خود يارى فرمايد. رحمت خدا بر تو باد، نامه‌ات را فهميدم و ما به حمد و نعمت خدا اهل بيتى هستيم كه بر دوستان خود دلسوزيم و از احسان پياپى خداوند بر ايشان و فضل او بر آنان شادمان مى‌شويم و هر نعمتى كه خداى تبارك و تعالى به آنان ارزانى دارد، [در واقع آن را نعمت بر خود] محسوب نماييم. اى اسحاق! خداوند بر تو و همفكران تو، نعمت خود را تمام نموده و كمال نعمتش را نيز به بهشت رفتن مقدّر فرموده است. و هيچ نعمتى، هر چند والا و ارزنده باشد، نيست مگر آنكه اداى سپاس آن به «الحمد للَّه» گفتن است. آرى نامهاى خدا مقدّس است. و من مى‌گويم:

«الحمد للَّه» سپاس خدا را به بهترين سپاسى كه سپاسگزار به پيشگاه او تا ابد و براى هميشه ادا كرده، ادا نمايم، در برابر منّتى كه از رحمت خود بر تو نهاده است و تو را از هلاكت نجات داده و راه عبور تو را بر آن گردنه هموار ساخته و به خدا سوگند كه آن گردنه‌اى است غير قابل عبور، كارش سخت و راهش دشوار و گرفتارى در آن بزرگ است، گردنه‌اى كه در كتابهاى كهن از آن شده است.

قطعا عده‌اى از شما در دوران امام پيشين 7 تا زمانى كه عمرش تمام شد و همچنين در دوران امامت من كارهايى انجام داديد كه نزد من ناپسند و نااستوار و بدون توفيق بوده است. اى اسحاق! به طور يقين بدان كه همان هر كس از اين دنيا كور بيرون رود، در آخرت هم كور و گمراهتر است. اى اسحاق! مراد نابينايى ظاهرى نيست بلكه نابينايى باطنى است كه همان كورى دلهايى است كه درون سينه‌هاست؛ و اين است معنى فرمايش خدا در آيات محكم قرآن از زبان بيدادگر، آنجا كه گويد:

«پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور كردى با آنكه بينا بودم؟ [خداوند] مى‌فرمايد: همان طور كه نشانه‌هاى ما بر تو آمده و تو آنها را به فراموشى سپردى، امروز همان گونه فراموش مى‌شوى». [سوره طه (20)، آيه 125 و 126].