امام ابرى باران‌زا و بارانى پيوسته و يك ريز و آسمان سايه‌گستر و زمينى فراخ و چشمه‌اى جوشان و بركه و گلستان است.

امام، امينى دوست و پدرى مهربان و برادرى بى‌نظير و مادرى دلسوز فرزند خردسال خويش و پناهگاه بندگان است.

امام، امين خداوند در زمينش و در ميان آفريدگانش و حجت او بر بندگانش و جانشين او در سرزمين‌هايش و دعوت‌كننده به خدا و پاسدار حريم خداست.

امام، از گناهان، پاك و از عيب‌ها، مبرّا و به علم، اختصاص يافته و به بردبارى شناخته شده و نظام دين و بزرگمندى مسلمين و خشم برانگيز منافقين و تباهى كافرين است.

امام، يگانه دوران خويش است، كسى با او برابرى نكند و دانشمندى همسنگ او نباشد و نظيرى برايش يافت نشود، هر فضيلتى بى‌آن كه بخواهد يا بجويد به او اختصاص دارد، بلكه فضيلت از سوى خداى فضيلت بخش بخشش پيشه است. پس چه كسى باشد كه به شناخت امام يا كنه وصف او دست يابد؟

هيهات هيهات! خردها به بيراهه رفته‌اند و خاطرها سرگردان و انديشه‌ها حيران و سخنرانان زبان برگرفته و شاعران وامانده و اديبان ناتوان و سخندانان الكن و دانشمندان فرومانده از توصيف منزلتى از منزلت‌هاى او يا فضيلتى از فضيلت‌هاى اويند و به فروماندگى و كوتاهى خويش اقرار دارند، پس چگونه توانند كه همه صفت‌هايش يا چگونگى آن را توصيف كنند؟ و يا كسى كه جايگزين او گردد يافت شود يا بى‌نيازى همچون او باشد كه نياز نيازمندان را برآورد؟ از كجا؟ و حال آن كه او در جايگاه ستاره‌اى است كه از دسترس دست‌يازان و از توصيف وصف‌كنندگان بدور است. آيا گمان دارند كه امام جز در خاندان رسول خدا 6 يافت شود؟ به خدا سوگند كه خودشان خويشتن را دروغ پرداز شمارند و بيهوده آرزو بردند، از گردنه بلند و جايگاه لغزنده‌اى كه به پايين مى‌لغزد بالا رفتند،