پس امامت مخصوص آنها شد و پيامبر 6، امامت را به على 7 وانهاد و در فرزندان برگزيده ايشان؛ همان كسانى كه خداوند به آنها دانش و ايمان داده بود، نهاده شد و اين همان سخن خداوند است كه: «ولى كسانى كه دانش و ايمان يافته‌اند مى‌گويند: قطعا شما [به موجب آنچه‌] در كتاب خداست تا روز رستاخيز مانده‌ايد و اين، روز رستاخيز است. ولى شما خودتان نمى‌دانستيد». [روم (30)، آيه 56] به همان گونه‌اى كه خداوند در فرزندان او تا روز واپسين جارى ساخته و واجب فرمود؛ چرا كه پيامبرى پس از محمّد 6 نيست، پس اين نادانان از كجا مى‌خواهند با نظر خود امامت را انتخاب كنند.

همانا امامت شأن و مقام پيامبران و ميراث اوصياء است و به درستى كه امامت خلافت خداوند عزيز و جليل و جانشينى رسول او 6 و مقام امير مؤمنان 7 و جانشينى حسن و حسين عليهما السّلام است.

بى‌گمان، امام سررشته دين و نظم دهنده [امور] مسلمين و صلاح دنيا و بزرگمندى مؤمنان است. امام، بنيان و ريشه اسلام فزاينده و شاخه فرازمند است. بواسطه امام باشد كه نماز و زكات و روزه و حج و جهاد به كمال رسد و غنيمت‌هاى بدون پيكار و صدقه‌ها بسيار گردد و حدود و احكام الهى به انجام رسد و مرزها و كناره‌هاى [سرزمين اسلامى‌] مواظبت شود.

امام، حلال خدا را حلال مى‌دارد و حرامش را حرام مى‌دارد و حدود خدا را اقامه مى‌كند و از دين خدا پاسدارى مى‌نمايد و با حكمت و اندرز نيكو و دليل رسا به راه خدا فرا مى‌خواند.

امام همانند آفتاب فروزانى است كه نورش گيتى را در برگيرد و كرانه‌ايست كه نگاهها و دست‌ها به آن نرسد. امام، ماه درخشنده و چراغ پرتوافكن و روشنايى تابنده و ستاره راهنما در ناپيدايى شب‌هاى ظلمانى و راهنماى هدايت و نجات بخش از تباهى است.

امام شعله فروزنده بر تپّه و گرمى ده بر سرمازده و راهنماى در مهلكه‌ها است و هر آن كس كه از آن جدا گردد نابود شود.