و حلال و حرام و احكام و همه نيازهاى مردم را در آن، بطور كامل بيان نموده بود و فرمود: «ما هيچ چيز را در كتاب فروگذار نكرده‌ايم». [انعام (6)، آيه 38] و در حج پايانى كه پايان عمر پيامبر 6 بود بر او فرو فرستاد: «امروز دين شما را برايتان كامل و نعمت خود را بر شما تمام گردانيدم و اسلام را براى شما به عنوان آئينى برگزيدم». [مائده (5)، آيه 3] و موضوع امامت از كامل شدن و كمال دين است.

و پيامبر 6 درنگذشت تا آنگاه كه نشانه‌هاى دينش را براى امّت خويش آشكار نمود و راههايشان را بر آنان روشن ساخت و آنان را در راه حقّ نهاد و على 7 را براى آنان تا هميشه پرچم و جلودار قرار داد و هيچ چيز از نيازهاى امت خويش را رها نساخت مگر آن كه آن را آشكار و واضح نمود، پس هر كه پندارد كه خداوند دينش را كامل ننموده بى‌گمان كتاب خدا را نپذيرفته است و هر كه كتاب خدا را نپذيرد و وازند مسلما كفر ورزيده است. آيا از منزلت و جايگاه امامت در ميان امت آگاهى دارند تا برگزينى آنان در امامت روا باشد؟

همانا امامت [شأنى‌] است كه خداوند، ابراهيم خليل 7 را پس از نبوّت و دوست خالص خدا شدن، در مرتبه سوم، ويژه او ساخت و فضيلتى است كه با آن بزرگش داشت و نامش را بلند آوازه نمود، پس خداوند جليل و عزيز فرمود: «و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بياموزد و وى آن همه را به انجام رسانيد، خدا به او فرمود: «من تو را پيشواى مردم قرار دادم». [بقره (2)، آيه 124] ابراهيم 7 با خوشحالى از امامت خويش گفت:

«از دودمانم [چطور؟] فرمود: پيمان من به بيدادگران نمى‌رسد». [بقره (2)، آيه 124] پس اين آيه امامت هر بيدادگر و ستم پيشه‌اى را تا روز رستاخيز باطل ساخت و امامت را در برگزيدگان نهاد. آنگاه خداوند با نهادن امامت در نسل برگزيدگان و پاكان، آن را بزرگ و ارجمند داشت و فرمود: «و اسحاق و يعقوب را به عنوان نعمتى افزون به او بخشيديم و همه را از شايستگان قرار داديم* و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مى‌كردند و به ايشان انجام دادن كارهاى نيك و برپا داشتن نماز و دادن زكات را وحى كرديم و آنان پرستنده ما بودند».

[انبياء (21)، آيه 72 و 73] پس پيوسته و قرن به قرن، نسل او امامت را از يك ديگر به ارث بردند تا آنگاه كه پيامبر 6 آن را به ارث برد و خداوند فرمود: «در حقيقت، نزديكترين مردم به ابراهيم همان كسانى هستند كه او را پيروى كرده‌اند و نيز اين پيامبر و كسانى كه [به او] ايمان آورده‌اند». [آل عمران (3)، آيه 68]