و «امّت» است؛ زيرا «آل» از اوست و «امّت» اگر از «آل» نباشد از او نيست. پس اين دهمى.

و امّا يازدهم، سخن خداوند در سوره مؤمن است كه از گفته مردى حكايت مى‌كند كه «و مردى مؤمن از خاندان فرعون كه ايمان خود را نهان مى‌داشت گفت: آيا مردى را مى‌كشيد كه مى‌گويد: پروردگار من خداست؟ و مسلّما براى شما از جانب پروردگارتان دلايل آشكارى آورده است ... تا پايان آيه». [مؤمن [غافر (49)، آيه 28] و آن مرد پسر دايى فرعون بود و او را به نسل فرعون نسبت داد و به آئينش نسبت نداد و همين طور به خاطر اينكه ما به واسطه زاده شدن از نسل رسول خدا از خاندان او هستيم [از ديگران‌] متمايزشده‌ايم و با مردم در دينش عموميت داريم. پس اين فرق ديگرى ميان «آل» و «امّت» است. پس اين يازدهمى.

و امّا دوازدهم، سخن خداوند است كه فرمود: «و خانواده‌ات را بر نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش». [طه (20)، آيه 132] خداوند ما را با اين ويژگى متمايز ساخت؛ چرا كه همراه امر فرمودن در مورد نماز به ما نيز فرمان داد و ما را از امّت متمايز نمود.

رسول خدا صلّى اللَّه پس از فرو فرستاده شدن اين آيه هر روز تا نه ماه هنگام نمازهاى پنجگانه به در خانه على و فاطمه عليهم السّلام تشريف مى‌آوردند و مى‌فرمودند: «نماز! خداوند شما را رحمت كند» و خداوند هيچ كدام از فرزندان پيامبر را به اين گونه بزرگمندى كه بر ما داشته و ما را از تمامى خاندانش متمايز ساخته، ارج ننهاده است.

پس اين فرق ديگرى ميان «آل» و «امّت» است. وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ و صلّى اللَّه على محمّد نبيّه.

وصف نمودن امام رضا 7 از امامت و امام و جايگاه آن‌

عبد العزيز بن مسلم گفت: همراه امام رضا 7 در مرو بوديم و در مسجد جامع آن شهر جمع شديم و مردم در موضوع امامت بحث و گفتگو مى‌كردند و اختلاف عقيده بسيارى را ذكر كردند، پس من به خدمت سرور و مولايم امام رضا 7 رسيدم و او را از سخنان مردم آگاه نمودم. امام رضا 7 لبخندى زد، آنگاه فرمود: اى عبد العزيز، اين طايفه ندانستند و در دين خويش فريفته شدند.

به درستى كه خداوند جليل و عزيز، جان پيامبرش 6 را نستاند تا آن هنگام كه دين را بر او كامل ساخت و قرآن را بر او فرو فرستاد كه آشكاركننده هر چيزى بود